Hai días que non falo de cine. Onte volvín ver por enésima vez Cotton Club, cunha espléndida Diane Lane que comía a pantalla e un soberbio Gregory Hines bailando sobre tumbas e matando con zapatos de claqué. É unha película irregular, ao meu xuízo, pero contén imaxes memorables. As eróticas entre o Gere e maila Lane, coas sombras das cortinas nos corpos espidos, son das mellores coma eses fundidos kaleidoscópicos, tan característicos do cinema clásico, de xornais que caen ao chan amarrados cunha corda, starlettes que xiran na cámara, coches que disparan a través das xanelas cunha trepidante música de big band de telón de fondo. A historia, aínda que ten algúns diálogos moi agudos (o dos donos do Cotton Club rifando polo pago do rescate é antolóxica), é topiquísima, pero permite gozar de algo que constitúe unha parte básica da miña educación sentimental: a de compartir coa miña nai de pequeno ata altas horas (se cadra, ao mellor, non tantas, pero así eu a recordo) a contemplación exaltada de centos de películas musicais, con números de baile esplendorosos, coas categorías que ao longo do tempo podiamos establecer: a exhibición solitaria do claqué, a armonía perfecta da parella de amantes que bailan case en trance a un centímetro do chan, a xeometría exacta do corpo de bailaríns e bailarinas coma unha onda de cores que invade a pantalla. Todas esas imaxes eran comentadas por miña nai co mesmo entusiasmo con que onte chamaba por miñas fillas para que contemplaran o prodixio dun baile único.
Postpost: algo entrañable vin nesta escea de Gere e Lane tras todos estes anos. Una furtiva lacrima.
Nessun commento:
Posta un commento