Poética
de títulos de nobreza ou patentes de patria indeleble;
recobro aquela tensión antiga
das argumentacións retóricas,
ensalmadas en xade e ónice barato;
escollo uns verbos esquecidos
e algún substantivo empedrado de funghi porcini
-a sintaxe, por suposto, non importa-
e limítome a reproducir un vello alcume
sen sorpresas,
coas letras imprescindibles
de calquera abecedario,
íntimo ou non.
En ocasións, respeto aos maiores
coa dicción aprendida nalgunha escola
de signos máis ou menos comprensibles.
Imposto algo, o necesario,
para que non digan que emito
con suspiro funeral
a épica das nosas voces.
Aínda así, detesto esas parvadas
do solpor en devesas e brañas
ou a corriente luxosa de esdrúxulas e galo morto
ao servizo dun cadáver heroico
ou dunha tristura, si tristura, de séculos
a penas expiada.
Eu xa non agardo moito de todo esto:
se cadra versificar con pouco ruído
as poucas palabras que xurden deste corpo,
ata que coloquen contra o meu padal
algunha moeda de prata,
con que pagar a limpa travesía sen vinganzas.
Nessun commento:
Posta un commento