GELÍN EL DE LOS PONTONES

Aproveitei a visita a Santiago para ver aos meus pais, que había tempo que non vía. Fomos xantar ao Camilo (un chisco decepcionante nalgúns pratos) e buscar acomodo para a filla estudante. No xantar, o meu pai, votante socialista desde antigo, destilou a súa proverbial crítica acerba contra todo o que se move. Habitualmente tende a reproducir un lixeiro pensamento socialdemócrata, pero cando lle dá por asumir un discurso máis concreto arremete contra todo. Hoxe mesmo me deu a impresión de amargura e desilusión total. Pero a min estimúlame moito a súa maneira de pensar: aceda, durísima, implacable. Non deixa títere con cabeza: x é un incompetente (e pon exemplos a ducias), y é un corrupto (e aduce un episodio de mínima irregularidade comparado co que está caendo, pero que resulta ilustrativo de onde pon meu pai o listón, case coma un erasmista de nova estirpe: a ras do chan), z é incapaz (e exemplifica cos que despois das eleccións desapareceron do mapa). Abomina de Feijoo (considérao insustancial, pouco preparado, non apto para gobernar un país de forma seria), pero non perde ocasión para preguntarse quen veñen sendo os que aparentemente ocupan os escanos da oposición. Do BNG xa non di case nada (non sinte lástima, pero pon as mans na cabeza pensando en quen puxeron ao mando e interrogándose sobre a traxectoria actual dos que antes estiveran no goberno: imposible reproducir a tristeza que lle produce ver sentado na mesa do parlamento a quen foi hai pouco portadas de case todos os xornais, convertido agora en ocasional articulista do que debería formular en sede parlamentaria). Do PSOE, pregunta (onde Touriño?) e, tras analizar a preparación retórica de Vázquez, volve a preguntar "Como vai convencer á poboación unha persoa que non sabe falar?". Do resto nin se sabe, pero, eso si, lembra sempre que pode os episodios de corrupción, malversación, roubos (directamente roubos), protagonizados por aqueles que parecen máis afíns á súa ideoloxía. 

Eu aprendín de meu pai, e sigo aprendendo moito, o significado da coherencia política, da honestidade e eficacia no desenvolvemento dun cargo público, a intolerancia suma con calquera circunstancia de favoritismos, cartos mal empregados ou incompetencias intelectuais das persoas encargadas dun posto de responsabilidade administrativa. Esta postura leva inevitablemente á decepción, á sensación constante de desastre nunca resignado. E, a pesar de todo, dese rigorismo moral e político extremo que meu pai practica sen distingos, conserva unha envexable forma intelectual na que sobrancea o humor, a ironía e un infatigable entusiasmo por participar críticamente (cos naturais vituperios razonados) na mellora deste mundo. 

Cando falo co meu pai, doume de conta de a quen pretendo parecerme.