Tomamos o tren para Sandycove. O día é luminoso. O oceáno, cando aparece pola xanela do tren, está calmo e a calima impide mirar a liña do horizonte. Miramos ao lonxe as fábricas e a lámina verdescente do mar. A praia é de area e pedras. Algúns pequenos peiraos, máis ben peers de madeira, adiántanse ás marés. Do outro lado do vagón, sucédense as casas con xardíns elevados, lameiras onde os escolares xogan ao rugby, parques de herba, árbores e bancos de madeira onde se bican os amantes. Todo desde o tren parece tranquilo, paralizado nunha estampa de época, case preparado para o visitante que tenta descubrir a substancia de Irlanda. En Sandycove sería bonito despedirse. Mirar desde unha das torres de Marcelo o mar dubidoso. Ou soñar cunha pequena piscina de homes e mulleres espidos. Ou iluminar na distancia algunha noite de esmorgas. Pero non: preferimos contemplar, no pequeno recuncho de cons, nun extremo da praia, aos cativos bañarse no mar xélido e envolverse, con sorriso e tremer de dentes, en toallas co agarimo das nais no lombo. Preferimos tamén retornar a Dublín antes da hora de comer. Tomar no O'Neills un sandwich irrepetible. Vagar pola tarde nun longo paseo. Atopar o lugar de nacemento de Bernard Shaw. Achegarse ao canal polos lugares onde medraba o antigo ghetto xudeu. Entrar nalgún antigo cemeterio con lápidas ocultas. Repasar a herba do parque de saint patrick, as escadas da biblioteca Marsh, agora pechada, as voces e os arpexios do barrio do Temple, os patios de armas do castelo, as pontes de metal que cruzan o Liffey, os escaparates de unllas ilustradas e mouros cabelos, as placas de esgrevios escritores que sempre se exilian. Preferimos regresar ao hotel algo ebrios e tomar o autobús para o aeroporto.
Xa sei. Sería bonito despedirse en Sandycove.
A I., C., C., M. and J., que me aturaron polas rúas de Dublín e as corredoiras de Irlanda
Nessun commento:
Posta un commento