UN FRANCO, 14 PESETAS

Vimos en familia o outro día a película (promovida pola TVG e pola Xunta de Galicia e premio especial do público no Festival de Málaga) de Carlos Iglesias, Un franco, 14 pesetas. Falaranme ben dela e podo dicir que foi todo un descubrimento. Non é unha película redonda, pero o resultado final é dunha emotividade moi notable. Sobra dicir que as miñas fillas aínda hoxe seguen a falar da película. Trata a historia da emigración suiza, baseada na propia biografía do director, o coñecido actor, habitualmente en papeis cómicos, Carlos Iglesias. A visión da emigración pode parecer un chisco idílica, pero convén lembrar que é a percepción dun neno que volta aos doce anos a España despois de construir alí un mundo infantil, case sempre sometido a idealización. É probable que a emigración non fora así, pero o que era así era o mundo en España. O retrato da súa volta é, por forza, gris e poucas veces, por contraste, pode verse semellante expresión do cutre que resultaba aquel país dos setenta.

Os actores logran darlle un punto de tenrura á historia e contribúen, ao tempo dun guión sinxelo e cheo de humor amable, a intensificar a parte sentimental da narración. Sobresae o propio director, protagonista da película, que vai definindo a súa vis dramática co mesmo talento que sempre amosou para a cómica. Dos restantes papeis, hai que suliñar a Isabel Blanco nun papel no que demostra xa categoría interesante de actriz, que aproveita, ademáis, a súa condición extraordinaria de políglota, xa de vello na FFT coñecida por todos nós.