VIENA: PRIMEIRA ACHEGA

Viena é unha cidade moi fermosa. Cuidada, limpa, coma recén estreada. As rúas, estes días de pascua, están ateigadas dunha multitude de turistas. Os cafés, dunha beleza insuperable, amosaban luxo e esplendor, así como os miles de restaurantes, indiscutiblemente célebres pola súa exquisita elegancia. Os palacios, os edificios todos, semellan seren acondicionados todas as noites para a contemplación turística. As principais avenidas (bulevares máis ben á moda parisina napoleónica) son recorridas por tranvías (de certo sabor antigo ou modernísimos e de silenciosos vagóns) onde van os vieneses de casa ao traballo, ás veces alleos completamente o rebumbio do turista. Os coches que circulan polo centro son grandes, predominantemente audis e mercedes, moitos deles descapotables (e co frío que vai). O metro é sinxelo: unhas poucas liñas case a nível de terra, sen sistemas automáticos de entrada.
Os xardíns (e os parques como o do Prater, coa famosa noria da película de Carol Reed) están cheos de xente vienesa que adoita pasar alí boa parte do día, sobre todo os máis xoves, que parecen adoptar a moda do botellón (por outra parte, polo que sei, extendido por Europa gracias á inestimable axuda do Erasmus), co ciscado das latas incluido. Alí (e no Naschmarkt onde prima a comida, a froita, os olores, a vida intensa do mediterráneo) é, sen embargo, o único lugar onde se escoita algo de Austria, porque o resto do país é un inmenso silencio. Cando un chega a Austria o primeiro que advirte é a ausencia completa de ruido. Veste obrigado a baixar a voz ou a calar durante un rato. Para xente, coma mín, que falo mesmo debaixo da auga, é unha sensación extraña, mesmo depravada. Todo funciona, pois, con tanta eficacia coma silencio. Non é, pois, raro que o sicoanálise prendera nesta cidade: con alguén tiñan que falar os vieneses. E Freud o único que fixo foi poñer unha orella e un cómodo mobiliario.
[Foto de IPP, O cuarto home ou o home do meu cuarto, 2007)