CEN DÍAS DE CABALLERO DOMÍNGUEZ

Cen días con Caballero (e Domínguez) é pouco tempo para avaliar, sobre todo se o feito se limita a ver como saen un día si e outro tamén ás palestras respectivas para explicarennos o que van facer coa cidade. Os atrís mercados para tal ocasión e os paneis do fondo, noviños do trinque, con predominio do azul celeste, están xa máis ca amortizados. O lustre dado a tales instrumentos de definición política estes días é formidable. Pero non só describiren as súas propostas, senón para marcar todos os días, sen falta, o seu territorio, ou o paquete, segundo demande a ocasión.

Foron días, sen dúbida, axitados, con tantas visitas de ministros, vicepresidentes, conselleiros, secretarios de estado, todos eles ausentes en datas anteriores por problemas de axenda e agora presentes, casi residentes en Vigo, gracias, por suposto e non faltaba máis, á intervención carismática do novo líder da cidade, como hoxe el mesmo lembraba, non sen antes desculpar a súa inmodestia (que como se sabe é a máis sutil das expresións da vanidade). Entre visita e visita, canapé a canapé foron exhibindo o novo poderío do powerpoint, das recreacións virtuais, das gráficas abraiantes, para perfilar esa cidade que moi cedo ha ser envexa de todas as civilizacións, con Universíada incluida (só con imaxinar o súor de todos eses once mil atletas xa me poño a tremer).

Das declaracións de Caballero por un lado e de Domínguez polo outro hoxe no Faro podemos extraer algunhas ensinanzas, todas elas moi nutritivas. En primeiro lugar, que Caballero é o alcalde que presumiamos: un home por riba da cidade, moi por riba, na cúspide da pirámide como o faraón olívico. Aínda que emprega a primeira persoa do plural como esixían aqueles cánones clericais para non pecar de soberbia, os seus comentarios falan del sempre en singular: "yo habría hecho", "no veo la ciudad que yo querría", "yo hago la ciudad". Esa teima de figurar a toda costa, aconsellado probablemente por asesores que tenden a pensar que o poder recae no alcalde e nada máis ca no alcalde, eclipsa o labor doutros concellais, na práctica desaparecidos ou deslumbrados polo fulgor ciclópeo do gran timonel. Ese resplandor que el mesmo se outorga afecta á outra parella do diunvirato: os manifestos conflictos co BNG son despachados por Caballero cunha displicencia que, lonxe de tranquilizar aos cidadáns, fai medrar a sospeita sobre a gravidade do desencontro. A normalidade que proclama no que a todas luces é unha loita constante por acaparar pantalla é desmentida na páxina seguinte do Faro polo teniente Domínguez que se encarga de denunciar a intromisión dos socialistas nas áreas da súa competencia. Domínguez prefire a colexiación do seu grupo e adoita presentarse con todo o equipo, con toda probabilidade para facer constar a homoxeneidade, o labor sólido do BNG fronte á veleidade aristocrática do líder do PSOE. Pero non sei eu se ese meditado concurrir agrupado diante da opinión pública non ha ser visto como debilidade última. En fin, que o show mediático continúa e a cidade mentres tanto supoño que sigue a funcionar porque non hai nada que faga supoñer o contrario. O mellor destes días, con diferencia, a negativa do director do Porto ao proxecto do náutico e o peor, que hai que pagarlle, cos nosos cartos, as ocurrencias megalómanas e elefantiásicas do protoalcalde ao insigne arquitecto.