Caxigalines nella Reguera'l Campizu

26 dicembre 2007

PRAZA DE LUGO

Pasei o luns ás 9 da noite, cando todos os comercios e bebercios da cidade herculina pechaban e o ministro Molina paseaba do ganchete cun par de gardahomes detrás, pola zona cero do pijerío galaico: rúa Padre Feijoo. A tope. As beirarrúas amosaban o brilo e o esplendor dunha clase social única, que fai dos arredores da praza de Lugo o seu territorio acoutado. Non é finca privada; calquera pode pasar por esa zona (aparcar non, porque é para residentes), pero enseguida o paseante sinte entrar en terra estraña. Os bares son vinotecas; as cafeterías son lounge-bars; as boutiques son show-rooms. Agora, coa remodelación (ao meu gusto, fantástica polo que significa de vitalización do lugar) da praza de Abastos, cos engadidos inditex e fnac, a exhibición desa categoría da sociedade (que agora asume fachendosa a outrora aldraxe de pijo) atopa un marco incomparable para os seus pavoneos, mil veces ensaiados desde antigo.

A mín o que máis me gusta é cheirar a peixe podre ou a marisco reseso por entre os escaparates fastuosos desa nova catedral do aristocratismo pijeril de La Coruña. Coma se o arrecendo que fundou esta fermosa cidade (a miña veciñanza viguesa refórzase con esta concesión) resistise o falso esquisitismo desta clase social que pousou os seus reais no ensanche modernista da península coruñesa.


Escribo esto cun par de viños tomados en Casa Rita e outros dous no Prada a Tope de enfrente. Os pinchos que poñen son ademáis de xenerosos, ben ricos. Seica algún poeta famoso (ou dous) tamén toma as cervexas por algún irlandés da zona cero.

7 commenti:

Anonimo ha detto...

Mágoa que, co frío que debía ir, non puidese levar para a ocasión o xersei de cachemira aos ombreiros por riba dun niki Lacoste de manga curta e cor pastel, con esa elegancia natural que o caracteriza e o singulariza entre tanto/a desfarrapado/a blogueiro/a.

Manuel Ángel Candelas Colodrón ha detto...

Non estaba mal día: pero a mín o barbour ou o belstaff (aínda que sexa da feira de Valença) séntanme mal. En todo caso, o pigherío da zona cero pica cara o rancio; hai de todo, claro está, pero unha lene bafarada cursi impregna o ambiente.

Anonimo ha detto...

Non, se estes coruñeses, por moito que o disimulen ou o disfracen de señorío, cheiran cantiduvi a bravío e a Diavolo de Antonio Banderas. A "modernidade" (sic.) mal dixerida é o que ten.

Anonimo ha detto...

Pois con ese talle xentil que se gasta, algunha das pezas de Belstaff non lle habían prestar nada mal. Xa non digo as de Barbour, que adoitan ser máis clásicas e pouco entalladas, pero cun Belstaff ben acaído paseado pola rúa do Príncipe aínda algunha moza de bo ver se había fixar en vostede, e non digamos xa se pasea pola Coruña.

Xaime ha detto...

Cos estamos ouvindo, señores.
Claro ós da aldea nin nos cualifican e temos que conformarnos cas marcas que venden na chamada "aldea comercial" que está entre os Maios e Xoán Florez.
Tal aseveración teñoa constatado sin querer da opinión dun xovens que falan na casa familiar, diría Saavedra.

R.R. ha detto...

As xeralizacións quedan feas, digo diante das dúbidas que me provoca a categoría gramatical desa palabra "estes" que vostede gasta, señor Apicultor.

Cando vaia á Coruña déase un paseo polo Barrio das Flores, pola miña feísima Agra do Orzán, polos Mariñeiros (Korea) ou as Casas de Franco (Katanga), polas Atochas, por Oza ou por MonteAlto e logo cóntenos o que viu, viviu e escoitou.

E un día fágame un estudio sociolóxico xeral de Vigo baseado na fauna deses pubs con coches dentro que pode (ou podía, oxalá que xa non existan) atoparse por alá abaixo perto do mar, ou da Pontevedra do Casino e arredores (non inclúo o Teatro Principal), ou de (etc. )

Firmao:
O coruñento irredento (Jarl!)

Manuel Ángel Candelas Colodrón ha detto...

Eu creo que o amigo Apicultor, coma mín, ten fixada na retina a estampa do fino estandarte da coruñesía do ensanche, praza de Vigo-Praza de Lugo e volta. Porque como vostede ben sabe, non fai falta chegar ata eses lugares que vostede menciona para atopar outra Coruña: con saírmos un pouco dese territorio abonda. Por certo, no instituto do Agra do Orzán tiñamos nós que matricularnos para a selectividade. Que grandes lembranzas.
Moito me gusta A Coruña, en todo caso. E ademáis gústame máis decilo como vigués que ama a cidade onde vive. Jarl.