MUSEOS DE VIGO 2

Este domingo tocou Museu do Mar, para min un dos máis fermosos edificios de Vigo e un dos máis senlleiros da arquitectura galega dos últimos, digamos, vinte anos. Fomos porque abriron de novo cun acuario no edificio que precede ao faro oxidado que serve de referencia. Esa era a nosa intención, pero aproveitamos para ver que tal era a exposición permanente e para ver a provisional, Onde o mundo se chama Terranova. Esta última, brevísima, está ben, sen máis, aínda que o relato que dá cohesión a todo resulta moi entretido. 

A permanente, sobre a relación entre Galicia e o mar, ocupa o espazo máis amplo e máis aberto, dividido en dous andares: o de arriba cunha mostra cronolóxica da evolución da pesca, sobre todo, en Galicia, con algúns documentos interesantes e algúns obxectos tamén ilustrativos. Pero pareceume que os paneis, as explicacións, os estantes (demasiado grandilocuentes, coa clásica concesión ao deseño impactante pouco funcional) en moitos casos anulan o efecto pedagóxico do museu. E a estructura do mesmo tampouco non favorece en nada o que debería ser unha visita útil. Eu creo que a belleza da nave, a súa proxección cara a fóra, desde onde o mar está chamando por ser visto, impediu aos organizadores da exposición acadar unha disposición máis idónea. A parte de abaixo, cun suposto efecto suxerente no espectador, carece de interese, a xulgarmos pola celeridade con que é recorrida polos poucos visitantes da mostra. O máis divertido e atractivo atópase no modesto acuario que ofrece a vista das principais especies da ría, robalizas, fanecas, raias ou centolos. Paga a pena dar unha volta demorada á piscina e entreterse coa ollada posta nas carreiras de xardas ou rodaballos. A visita conclúe coa indispensable visita ao faro desde onde se pode ver o brillo inconfundible de miles de berlingos dispostos en Bouzas para a exportación e o paso das embarcacións tradicionais, coma unha dorna de vela latina na proa e un por se acaso na popa. 

Cando abriron por primeira vez o museu, quedei impresionado pola fasquía de toda aquela obra mestra. Aquela exposición, provisional, pareceume moito mellor ca esta, que desaproveita o entorno. Non sei outros días, pero hoxe o panorama de visitantes era desolador. Recomendo, non obstantes as eivas, doadamente subsanables, a súa visita (gratuita!) encarecidamente. Non vaia ser que o pechen para sempre. 

Cando remato este post, leo que Samil ten a bandeira bermella porque o verquido ao Lagares, causado, ao parecer, polo incendio de onte, chegou á praia.