R.R. C.C.

A miña pulsión coñecida como síndrome da naidapantoja fíxome recorrer onte media Galicia pola navallada na nosa terra para ver in person a entrega do III Premio de Teatro Radiofónico convocado pola Radio Galega, que, por un casual feliz, recibían o amigo Rubén Ruibal e o irmán na fe dylaniana Cesar Candelas. Non vou negar que arelaba ver como dadora a Ánxela Bugallo, non por min, senón por mirar o careto ansioso de ámbolos dous premiados, confesos admiradores da fermosura feminina en especial de moi perto. Non puido ser, pero a cambio asistín a unha áxil posta en escea dun programa de radio que á súa vez poñía en escea unha escolma de fragmentos das obras gañadoras. 

Os presentadores da Radio Galega, cun guión milimétrico e cunha profisionalidade extraordinaria, foron presentando aos actores (non había actrices) e ao grupo Aló Django que ofreceu tres estándars de agradecida memoria. Polo programa pasaron en primeiro lugar a directora do Centro Dramático Galego e despois as autoras (Paula Carballeira e Eva Freixeira) finalistas. Xunto a elas sentou Bragado, quen falou da situación marxinal da literatura dramática no contexto da literatura galega (aquí vale calquera outra) e dentro, á súa vez, da edición do libro galego, sen deixar de amosar o seu orgullo persoal por apostar por este tipo de literatura. A experiencia, que el mesmo lembrou, de ter entre os autores da súa editorial ao premio nacional de literatura dramática non é cousa moi fácil de esquecer.

O ritmo do acto era óptimo, se cadra pautado polas versións amalgamada  e deconstruídas de Ollos negros o de Quen será do grupo. Pero faltaba a entrada dos dous monstros da entrevista, dous verdadeiros perigos para a radio pública. Aínda que un coñece, máis ou menos, a espida desenvoltura (que salerosu ye!, escoitei ao meu lado) dos familiares e adiviña a xocunda fasquía do vendaval ruibal, non imaxinaba eu que me ía eu rir tanto coas saídas de ámbolos dous premiados. Cunha falta da digamos contención pactada dunha entrevista desta natureza, ámbolosdous tiraron de ironía e humor para entreter ao pouco respectado público. 

Tras as súas palabras, chegou a breve representación da historia de Peter Buckley, entre lectura dramatizada ou representación auxiliada con papeis. A obra, ao meu xuízo e a pesar do magnífico traballo dos actores, gaña no texto, xa que anotacións ou referencias culturais melloran, sen dúbida, a alixeirada resolución dramática. E para mostra o elenco de personaxe nun dramatis personae pleno de ironía:

Como sabemos que as bases son as bases e están para se cumprir, aí a vai, a xeito de homenaxe, unha sumaria descrición dos personaxes todos, os mudos e os que falan, desta peza para cinco actores. Pero é bo que deles se fale, dos secundarios e mesmo dos figurantes, porque na desgracia que se conta é necesaria a participación de todos.

-      FURACÁN, bautizado cristiá e irlandesamente PETER BUCKLEY, ou iso se supón. Hai quen defende que o seu nome é PETER BIZARRO e mesmo quen defende a tese de LOU BUCKLEY. En todo caso, FURACÁN, boxeador británico. E poñamos tamén que “Peter” polo facilísimo xogo de palabras entre o nome e as pedras. Abstractor de longo percorrido. Non é un fracasado.

-      “GREY-HANDER” BLOODYFIELD, victorioso loitador de pel escura. Practicamente mudo, fala polos puños.

-      MÍSTER DEUS, adestrador do FURACÁN. Faladoriño. Esencial.

-      A MULLER DOS NÚMEROS, AS CURVAS, OS TACÓNS E OS AROMAS. Silenciosa. Non fala, nin falta que fai, pero aí está. Arrecende a bergamota e xasmíns, mesmo recén duchada. Tamen esencial.

-      O GORDECHO DEPORTISTA DE SOFÁ, de profesión comentarista radiofónico, fillo de puta por vocación.

-      WALLACE, O ÁRBITRO da paliza. De máis ben poucas pero certeiras palabras.

-      ROSA, ESPOSA. Mandariqueira, aínda que fracase. Non fala, pero falan dela. Arrecende a herba fresca, amoras e leite quente, e todo iso sen que precise dunha ducha.

-      O DOUTOR TONI GIN: A meirande ameaza para FURACÁN. Está na cantina, coma sempre.

-      Espectadores, apostadores, xuíces de derrota, paxaros, gatos, cans, pegas, automóbiles.

 O acto culminou coa entrega dos premios e coas apertas a xente amiga. Entre tanta voráxine nin siquera puiden dar conta das croquetas.  Xaime (boísimo todo), Anxos (vista e non vista), Xesús (a quen coñecín onte e a quen debo conversa máis longa), César Dapena, Loli e Pincho (o amigo Fernando que xa non está era bó estudiante pero non estudiaba), Luna e os centoliños (cos seus camións e o seu ferrari) foron estrelas convidadas ao verdadeiro ágape de vérmonos felices. 

Meus pais non cabían pola porta de gozo. O Cesarín (co primo que me visita) alí estaba. E nós con eles, coa emoción que remata irrefrenable en bágoas.