Caxigalines nella Reguera'l Campizu

28 aprile 2011

VIGO, CIDADE BABEL


Pídenme desde o fondo dun pasillo que neste blog ou "nesa trapallada" poña noticia dun evento non consuetudinario que se aviciña no Verbum o venres día 29, con autoridades mediante: dime o propio organizador -home de enerxía, afeito á libación de zumes de tomate, que, disque, son boísimos para previr cánceres- unha visita guiada o mesmo venres así como asegura unha exposición magnífica sobre linguas miles que é o seu. Non poño o nome porque prometín discreción e porque o tal organizador é home atractivo que arrastra as masas, sobre todo as femininas polo que eu sei e me consta, e pode ateigar a sala e zonas mixtas limítrofes.
Pois iso: sarao inaugurador (non sei se haberá bloodymarys) este día 29 ás 20 horas no Verbum. Prometen unha Babel polo menos: quen sabe se non haberá unha Babilonia e varias sodomas e gomorras entre os ramallos máis tarde en Samil.

25 aprile 2011

SANT JORDI E O DÍA DAS LETRAS GALEGAS


Eu, coma Manuel Vicent e o seu artigo anual contra as touradas, activo a miña particular zuna sobre a celebración das letras galegas, sobre todo aguilloado pola envexa sempre fértil do sant jordi barcelonés. Nunca estiven en Barcelona, pero "por el amor de una mujer", como diría en verso imperecedero Danny Daniel, sempre teño aquela celebración na miña memoria. Sigo nos xornais os eventos dese día e admiro todo aquel frenesí libresco e rosáceo. E a tal memoria e entusiasmo achégase o arrecendo do impresionante aspecto do ano pasado da feira do libro de Madrid. Dese xeito todo disponse contra a decepcionante case sempre conmemoración galega de honra ao mundo do libro.
Serei algo incorrecto, pero o de destinar o día das letras galegas a un autor (necesario en pleno franquismo) debe ser repensada moi seriamente se non queremos que todo desemboque nun folclorismo máis. Centra toda a atención e todos os esforzos en dar lustre ao/á autor correspondiente e deixa que o conxunto da literatura (e o que non é ficción) escrita en galego faga de comparsa á académica e sempre rutinaria exhibición arredor do homenaxeado. Os libros, testemuñas, artigos, lembranzas escritos para a ocasión (ás veces ao meu xuízo excesivos) son o único salvable de todo o proceso, e, se se me apura, non fan mais que deixar en evidencia o habitual escaso interese que, fóra deste pulo concreto da efeméride, chegan a ter os autores/as galegos. Se a iso lle engadimos que o día 17 se aproveita para ir á praia ou para descansar, o propósito que guía tan voluntarioso acontecemento queda en case nada.
Pero, comparado co sant jordi, a celebración de maio e das letras galegas, que nunca terán bastante con iso, deixa fóra a celebración do propio libro, circunscrito a estes meses de abril e maio, sexa este escrito en galego ou noutro idioma, nomeadamente en español ou en portugués. Nas Ramblas asinan todos; nas feiras do libro en Galicia, salvo excepcións, só asinan os que escreben en galego. Eu son o primeiro e serei o primeiro en defender unha clara aposta pola presencia maioritaria e mesmo predominante da literatura escrita en galega, pero creo que a presencia de autores/as que escriben en español contribuiría a dar o ambiente festivo que tanto envexamos nas celebracións catalanas.
Non me farán caso (e seguro que farán ben) e volverei, como as escuras anduriñas, ao balcón de Juan e Junior a colgar.

24 aprile 2011

DESGRAVACIÓN PARA RICOS


Quedei pampo co espilido (e inmoral) que chega a ser o persoal deste país. Cóntanme que nunha cidade non moi lonxana de onde vivo algunhas familias teñen a posibilidade de levar aos seus fillos (masculinos) a colexios privados de ideario relixioso cristiano a cambio non dun pagamento directo ao colexio polos servizos prestados senón en concepto de doazón á fundación x que sostén ou está detrás da institución (infamemente chamada) educativa. Con isa pequena circunvalación tributaria, os gachís desta cristiandade de fomento inmoral desgravan oportunamente a facenda e alivian, a cambio dos impostos dos demais, o estipendio da formación do espíritu (nacional) dos seus vástagos (masculinos).
Anos de democracia e a segregación social en función do ensino elixido camiña rampante sen que a socialdemocracia e o centroesquerda deste país fagan nada por evitalo.

BARES DE VIGO: EL GALLINERO


Quixo a fortuna que os sempre impertinentes xestores do Reguera (os amables camareiros non teñen a culpa de compartiren espazo co antipático barman) non tiveran nin, disque, mesa nin ganas (coma sempre para os que non somos parroquianos, e nunca mellor dito) de deixarnos comer alí. Iso permitiunos probar un clásico da restauración viguesa, que por unha causa ou outra non coñecíamos: El Gallinero.
O local, nun edificio antigo de principios de siglo (Concepción Arenal, 1), ao lado do pechado Prada a Tope (abrirá de novo?), coas paredes de pedra e adornado con láminas e cadros de galiñas e ovos, ofrece de forma exclusiva comida elaborada con estas mesmas elementais materias primas. Ovos fritidos, con chourizo, xamón, á cubana, á riojana, á flamenca, eu que sei cantas variedades máis; e polo, tamén nos seus sabores máis arraigados e tradicionais: ao alliño, con aliolis e con outras prebes de contundencia enxebre. O servizo, moi agradable e moi atento, e un menú escrito nun ton divertido e por veces cómico acompañaron a comida, moi ben preparada e claramente satisfactoria, a un prezo razonable e cun flan (de ovo, naturalmente) e cun café sobresaintes.
Sempre mirei que tiña grande éxito este local, mais nunca entrara coa determinación de hoxe e iso que teño para min que non hai manxar posible máis excelso ca un par de ovos fritidos con patacas e chourizo. Descuberto, logo, este atractivo local gracias á amargada canseira dun barman que cre non necesitar clientes, só cabe repetir experiencia e aplaudir desta vez a oferta deste peculiar restaurante.

14 aprile 2011

ELECTRO LÓPEZ PECHA


Silicona, parafusos, porcas, alongadores, cables, tixolas, ladróns, interruptores, martelos, bombillas, plafóns, pegamento e arranxos ocasionais de cables de pranchas e de tostadoras. Quince anos de visita máis ou menos frecuente na súa tenda obradoiro de Serafín Avendaño. Marchounos López: xubilouse o ferreteiro, o dealer de adminículos para o manitas que nunca serei pero que sempre procurei ser. Agora terei que buscar outros lugares onde mercar os cáncamos e as brocas do seis, sen a súa sarcástica retranca, sen o seu modo Laudrup, mirando a outro lado, de pasarche un enchufe femia, sen o seu xeito espilido de sumar restando (gracias polos descontos constantes) nuns papeis mínimos recortados do xornal.
Déase, amigo López, ao xúbilo durante a longa vida que lle desexamos todos os materiais funxibles da miña casa. Eu incluido.

11 aprile 2011

EL DÍA DE MAÑANA DE IGNACIO MARTÍNEZ DE PISÓN


Comprei o libro o venres pasado. Deixeino repousar un par de días con medo a non tirar del. Empecei a meterlle o dente o sábado. Pero cando vin a primeira frase, a primeira, souben que me ía enganchar. Cando levaba unhas vinte páxinas comezou unha especie de tensión na lectura que foi medrando pouco a pouco. Ás veces acadaba un clímax extraordinario e deixaba repousar breves instantes o libro. Aproveitaba para cumprir coa natureza ou para recoller a roupa ou para preparar algo de cea, pero sempre apurado, temeroso de estar perdendo algo. Regresaba á páxina abandoada e proseguía cunha axitación única, desas que non podes nin queres evitar. Cando cheguei ao ecuador do libro entendín que estaba moi perto dunha obra senlleira: só correspondía agardar polo resto do libro e mirar se se cumprían as expectativas. Estas, de modo sistemático, ían callando definitivamente, mesmo ampliadas a cada paso que daba. As personaxes que contaban a historia de Justo Gil alternábanse para atarme, secuestrado, ao ritmo completamente extraordinario da narración. A Barcelona, que tiña diante, a menestral, a comercial, a obreira, a funcionarial do franquismo, construida con retazos para min tan familiares, probablemente cos mesmos materiais ou parecidos cos que Ignacio Martínez de Pisón constrúe este libro, cobraba un interese cada vez maior, con constantes pequenos relatos de vidas enteiras resumidas en apenas dúas páxinas. Nada desa cidade que coñezo a través da imprescindible literatura de escritores/as barceloneses de postguerra parecía escapar ao espello desta narración. Para os que coma min lemos con devoción a Esther Tusquets, aos dous Goytisolos (mesmo aos tres), a Marsé, a Barral, a Gil de Biedma, a Vázquez Montalbán, a Mendoza, entre tantos outros (Luis Romero?), o libro de Pisón convertíase nunha auténtica ledicia. Deixei por fatiga leitora dúascentas páxinas para hoxe. O domingo o libro quedaba en plena efervescencia política de finais dos sesenta e comezos dos setenta. Hoxe a historia, cunha frenética sucesión de episodios e de relatos densos, de innumerables detalles precisos, acabou por derrotarme por KO total. Coas últimas páxinas ralenticei a leitura: demorei o tempo, din algunha volta para atrás, consultei algúns mapas, algunhas datas, algún nome relativamente coñecido. Dinme a min mesmo un pouco de folgos. Pisón, ademais, como se recoñecera o nervio alterado da leitura, concedía terreo para o humor coa aparición dunha familia palindrómica da que non ouso contar nada: esa técnica clásica do anticlímax, a poucos metros do final do relato, capaz de encender aínda máis ao leitor xa entregado. Así, as derradeiras palabras desta fascinante novela foron lidas coa mestura apaixoante de melancolía polo final da historia e coa intensidade maiúscula de quen asiste ao remate dunha obra mestra.

Nota: descubro que os autores/as da miña máis ou menos idade son boísimos. Afirmo. E pregunto: por qué será?

6 aprile 2011

TENDAS DE VIGO


O fillo de quen colleu medias na Violeta no Mieres dos anos cincuenta sinte devoción polas persoas que suben baixos, arranxan cremalleiras ou aproveitan as camisas revirando os pescozos. Por iso, Mercería Núñez, en plena rúa García Barbón, debaixo dun par de laranxeiras que arrecenden poderosas a azahar, merece unhas palabras de agradecemento e de admiración.
Á tarde, cunha cadeira onde sentan as persoas que veñen fatigadas do paseo vespertino, reúnese alí un mundo a piques de desaparecer, se non fose porque aínda hai que mercar, ademais da roupa interior correspondiente, a bata (de lá para o inverno, de piqué rosa para o verán) e as zapatillas para ir ao hospital, penduradas con alfinetes dunha parede forrada de moqueta. Nese mundo, a reparación de prendas é aínda unha reliquia fermosa e ás veces imprescindible. Non adoito deixar os pantalóns nin os vestidos nas tendas onde as compro para que alí me cobren os arreglos: prefiro levalos a esta señora, cuxo nome ignoro (Dolores parece, pero non o sei seguro), seria e eficiente, que sempre ten un sorriso impagable cando entrega o encargo.

5 aprile 2011

VIGO MON AMOUR 4


Unha das estampas características desta cidade (e doutras moitas) é a de pescadores de peirao, afezoados da caña para o pouco comestible múxel, case sempre devolto, coa ferida do anzol, ás ondas algo oleosas do porto.
Non sei se coas novas madeiras e barandas metálicas hai máis ca antes, pero o xoves pasado este era o precioso ambiente, con esa luz tan especial de Vigo.

VIGO MON AMOUR 3

Son varias as razóns da miña querencia pola cidade de Vigo. Pero unha das impagables é este sol cálido de hoxe sobre as beirarrúas ateigadas de xente ao mediodía.

Ilustración: greenpeace.es