ANA IACTA EST

Onte houbo emoción e saiu a bágoa por moitos lados. Era a undécima promoción que se graduaba. Entre os case 90 estudantes, unha filla dunha curmá que remataba a carreira. Sobre o que supón de notorio paso de tempo, a ocasión foi magnífica. Magnífica porque alí estaba no atril o meu amigo Luis, un dos profesores máis queridos (se cadra o máis querido), cuxa elocuencia vital e entusiasta fai que sinta un lexítimo orgullo por compartirmos lugar de traballo. Magnífica porque un par de estudantes, alterando as normas protocolarias deste tipo de actos, fixo unha encantadora intervención chea de humor e intelixencia, de chiscadelas apropiadas e de notas divertidas que entretiveron ao persoal. Magnífica porque trouxeron para o acto a unha eminencia da disciplina para unha singular lección maxistral: o relato exemplar da súa vida para goce dos estudantes que a escoitaban coa devoción e o respeto que as súas palabras naquel intre (e, xaora, o seu impresionante curriculum) merecían. E magnífica porque, tras a ceremonia de entrega de becas e insignias, un sorprendente video, sobre varias fotografías dos estudantes en clase, na biblioteca, na cafetería, nos vestíbulos, nas portas dos despachos, nos destinos de Erasmus, logrou emocionar á concurrencia, mesmo cun pequeno agasallo en forma de filmación caseira de dúas compañeiras súas, que, desde Sidney, onde están pasando este ano académico cunha bolsa, non quixeron perderse a ceremonia. Os aplausos atronadores para ese momento conseguiron dar tempo a que as bágoas asomaran libres polos ollos de tanta emocionada xente. 

Quixen cando rematou o acto explicar por que me conmove e só cheguei a considerar que se debía a unha mistura de felicidade e de tristeza: a felicidade, incontible nos rostros daquelas raparigas (guapísimas, por certo, na súa orgullosísima estampa) e daqueles rapaces (non menos estupendos no seu look de here i am) e a tristeza, na conciencia de que aquilo era o final e, ao tempo, o comezo de tantas outras cousas. Os pais miraban desde o alto esa escea única de homes e mulleres de talento e vida por diante e sentínme parte deles. E, como non, non fun capaz de reprimir (nen quixen) a fermosa nostalxia do futuro.  

FILÍPICA 1

Na tertulia do Filipo (con dúas guest stars de luxo e a ausencia occam) hoxe saiu o tema da crítica literaria xornalística. Algúns xa estarán pensando en que iso da crítica xornalística é unha redundancia (non coma o meu arume dos piñeiros, que é pleonasmo, como ver cos meus propios ollos) xa que fóra das publicacións diarias non hai crítica literaria. Vale. Pois ao que íamos: que discutimos diso. Non chegamos a discutir. Falamos de conflictos de intereses: creadores que fan crítica, críticos (ía escribir cítricos, pero menos mal que rectifiquín) que lle dan esporádicamente á invención. Quitamos nomes, que non veñen ao caso. E, a partir dalí, rajada criminal, que tampouco ven ao caso. Que se fulaniño, a outra, a de máis alá, o ghicho aquel. Que tampouco veñen ao caso. Os nomes eran coñecidos, para que nos imos enganar. Pero coñecidos de carallo. Pero tampouco é cuestión de facer sangue tamén polo blog. Pasámolo ben: despelexarmos así cun café e un churro diante (con perdón) mal non fai a ninguén. Pero teño que confesar unha cousa: era tarde e quedou medio sistema da crítica literaria sen avaliar. Para a vindeira vai o resto. Hoxe quedamos no F.

Obradoiro de E. Baamonde. Foto miña.

PAN E COITELO DE BIEITO IGLESIAS

Os lectores (críticos ou non) teñen as cousas xa moito máis doadas, gracias ás completas contraportadas dos libros. Todo aparece alí descrito. No caso que me ocupa, para a miña desesperación de crítico que se presta, sinalanse: estampas política do fraguismo terminal, xovialidade do folclore actual, mestura de Cela (será polo da orquiectomía) e Tarantino (será polo pulp que engade como ilustración paralela) e sketchs costumistas (será polo retrato dun mundo de arrabaldo ribeirao ao pé da Chabasqueira). Non sei quen é o autor da contraportada, pero entre que lle chama nouvelle ao libro e o propio autor que di que non lle deron o premio e que a novela é moi moral cortocircuitan a posible sagacidade do lector (un ignorante sempre) e non lle deixan saída crítica. Xa, agora, nos libros vai todo: o texto, o intertexto (vai unhas viñetas de Mandrake en italiano), o contexto (fíxoo no bar Plata do barrio da Macarena de Sevilla) e, dentro do paratexto, a lectura fina dun lector espilido e ideal.

Pero o lector e crítico que son eu (durante un pequeno intre) é resistente. Teimudo. E fai escrutinio, a pesar das dirixidas advertencias, dadas por boas para non sermos mal pensados.

O texto está dividido en trinta e un esceas ou secuencias (xa aquí dubido). Dous son os personaxes principais (hai máis pero para o comentario ben me valen): un Carrodeguas, Conselleiro de Cultura do Goberno de Galleira, e un tal Nóvoa, detective oriense, encargado de cumprir unha encarga.

O primeiro personaxe lévanos polos terreos xa trasfegados por Iglesias n'A vida apoteósica: os da xunteira corte compostelá, centrada nas vivencias por veces grotescas dun homo politicus nos antípodas do príncipe maquiavélico. Divorciado (a pequena historia do seu viaxe á Castela por ver o seu fillo desvía a atención da trama pero engade profundidade ridiculizante ao personaxe) e alleo, sobre todo, ás circunstancias en que vive (aliñado da súa propia condición de político corrupto), encarna a decadencia da época postprestige. Como persoaxe secundario deste fío (máis ben novelo), o mesmo Presidente do Goberno de Galleira aparece coma un monicreque carnavalesco, caricaturizado ata a desfiguración e cunha levísima sombra valleinclanesca da corte de los milagros intuida ao lonxe.

Na outra historia, a do miserable detective, de rasgos patéticos, lévanos cara abaixo, a ese territorio que tamén Iglesias retratou tantas veces en Miss Ourense ou en O mellor francés de Barcelona. O mundo suburbial, o límite entre a cidade e o campo, eses lugares recoñecibles da narrativa de BI da ribeira do Miño, vistos desde a doble perspectiva do pasado mítico (esa paisaxe que probablemente Iglesias coñeceu ben de preto das casarellas de cachope ou dos ciganos con burro) e o presente estilizado (esmagado, di o narrador) polo glamour dunhas pozas de japanese ambient ou dun chalé (non casa) construido con lousa, colocado como icona do medre e do éxito para humillación da contorna.

A trama que enlaza as dúas historias, ensarilladas desde o comezo, carece (eu creo que a propósito) de interese. Iglesias non centra no desenrolo das accións o núcleo da nouvelle. Prefire a descripción de ambientes (os da prostitución, do hampa ou dos retiramentos espirituais de semán santa en Samos), de lugares (naves industriais ou apartamentos de luxo e tristeza minimalistas); o retrato de costumes (aquí ven a xustificación do moral) que suplantan un mundo que esvaece; ou o debuxo con escasos matices (máis ben con liñas grosas ao xeito expresionista) das relacións humanas, pendentes case sempre do fervor fugaz do roce.

E sobre ese entramado xa ben familiar para os lectores biéticos goberna, coma sempre, o delirio verbal de Iglesias: o dominio da lingua de xerga, a exhibición do coloquialismo de palabras arraigadas nun mundo fronteirizo entre citadino e camponés (como gusta de escribir BI) ou a acumulación quevediana (recorda por veces o Cuento de cuentos) dos modismos populares ("Tú soñas, eu aínda teño pernas, podo cambiar de póla cando me dea a gana e levar un bo peto conmigo") nos diálogos. O resultado deste emprego en descripción de situacións ridículas ou bestiais é típicamente bieitino, máis viciño das técnicas da sátira (sen descartar a parodia dos xéneros coma os spaghetti western ou as series televisivas de aventuras) que das habituais da narración canónica.

En calquera caso, non fai falta engadir que a nouvelle lese nunha tarde coma a de onte (é lixeiro o conxunto), co sorriso sempre nos beizos, a piques da gargallada, gracias á combinación explosiva dun galego insuperable (ninguén escribe hoxe con tanto talento) e a presentación dunhas situacións disparatadas por truculentas ás veces, por paradóxicas moitas outras.

A nouvelle moi moral que, segundo o seu propio autor, "non recibiu nengún premio" (adiviñen cal) é puro Bieito Iglesias. En frasco de esencias. Pero, para os que xa imos tendo certa dependencia iglesiá, permítasenos dicir que queriamos máis.

DECISIÓN DEFINITIVA

Vai esta imaxe. Espadas cruzadas detrás da vieira. Sobre portada con cor de area. Entra mañán no prelo: para san xoan ha estar.

Pero hoxe só penso en cando marchará esta friaxe case de inverno.

FARTURA IMPUNE

Non importa a película que fun ver onte á noite. Importa o rapazolo que estaba sentado á miña beira: tería uns once ou doce anos. Viña acompañado do que semellaba ser o seu pai. Ámbolos dous cabían xustos nas amplas cadeiras do cine. Cando chegamos onda eles, compartían un cubo duns tres litros, máis ou menos, de capacidade, cheo de flocos de millo (gracias ao cabaleiro da triste figura). Nos seus respectivos asentos sobresaían dúas botellas de medio litro de coca-cola. Eu senteime ao lado do neno, porque neno era, a pesar dun pequeno pendente na orella e un cabelo cortado ao un, tipo Full Metal Jacket de Kubrik, que lle proporcionaba unha maior idade. As roupas, a pesar da súa envergadura ao ancho, superaban os seus perfís e ocupaban fácilmente o doble de espacio.

Pois ben, estas dúas creaturas foron ensarillando durante unha hora enteira e verdadeira unha a unha todas aquelas migallas untadas de sal e aceite vexetal. A cada pouco, o rapaz collía a botella e metialle un par de grolos. Menos mal que a película non era un drama sicolóxico de diálogos profundos, porque estou seguro de que só escoitaría o fundo fungar do veciño de asento. Despois de pasados quince minutos do final da deglución de todo o cubo (as lembranzas de aquela película O sentido da vida dos Monty Pithon fixeron aparición), o amado pai quitou unha nova bolsa, tamén de medio kilo, de chamémoslles pelotazos. Así seguiu o raparigo durante as case dúas horas que durou a película, sen aforrar, xaora, sons enfáticos á hora de engulir como se fora un voluntario parrulo das Landas.

Confeso que aínda me deu pena, porque o pícaro respiraba mal, non acougaba (supoño que os gases infinitos e escasamente nobles que se foi metendo andaban algo rebeldes) e miraba o reloxo porque parecían incomodalo tanto a película (sinxela como unha piruleta) que non remataba por entender coma a súa ampliación gasística momentánea. Mireino varias veces porque non podía crer o que vía. E mirei para o seu pai, un ghicho perfectamente irresponsable que estaba condeando ao seu fillo (xa obeso) a unha situación lamentable. Dixen irresponsable, pero debería dicir delincuente, porque inflar a un fillo así (que el xa estivera coma un globo non o redime) debería ser considerado delito. Saiu a miña vea moralista e pregunteime como é posible que con tanta información, tanta repetida cantilena contra a obesidade un pai perxudique a saúde do seu fillo desa maneira, con esa leda impunidade.

INDICACIÓN MANUAL

Onte entreguei un texto para publicar: ando na percura dunha imaxe para a portada. Esta que aparece aí non está nada mal. Unha indicación (no sentido estricto porque é o índice o que sinala) na marxe dun manuscrito e un et en trance de convertirse no & do teclado. Gusto destes detalles nimios ampliados como ilustración das nosas obsesións filolóxicas. O primor destas letras obriga.

UNIVERSIADA DE VIGO

Agora que non están os avaliadores e o campo parece despexado, é bó momento para falar da universiada. Parece ser que, en dura competencia con dúas cidades de por aí, a Tenencia de Alcaldía ten montada unha festa permanente para que vexan os xuices do evento que aquí estamos entusiasmados e felices coa idea. Un día poñen bandeiriñas polos balcóns (en inglés, seica), outro fan unha carreira biciclística polo centro (en domingo e cunha camiseta bermella) e outro piden que donemos os tenis (zapatillas de deporte, bambas, praieiras) para que pulsen a nosa obsesión e case luxuria por albergar (xa o termo promete) os xogos universitarios. Non contentos con implicar a todo quisque, achegan á corporación a petición consensuada de cartos para as eventualidades. Se a memoria non me falla, a primeira eventualidade costa 1 millón de euros. Todos os grupos municipais, por non quedar de cutres, por se acaso, admitiron a reserva de tales cartos, con escasa concreción sobre o destino dos mesmos. A pouco que un coñeza o choio, saberá que en picos, paus e sachos irá a conta do capitán domínguez e demáis edís, sen excepcións. A segunda eventualidade (que nin contemplo) costará o que non está escrito (como tampouco está escrito o anterior): centos de millóns de euros. Hai que facer a cidade do deporte alá por Valadares (se non hai universiada, non haberá cidade?), a carón da ronda e perto do campus; hai que construir unha residencia para depósito de estudantes deportistas, que logo despois quedará para os escasos estudantes que aínda cometen a tolemia de ficar no campus; hai que modificar o Balaídos; e, sobre todo, hai que adornar todo esto cos conseguintes gastos en promoción, difusión, propaganda e folletización universais. O máis impresionante é que, para calmar as feras intelectuais e culturetas da cidade, hai previstas, a xeito de narcotizantes burdos, actuacións, concertos, encontros, coa marquiña cultural para que logo non digan.

Como ilusión e como soño ten un pase que non debería ir máis alá do pasillo da casa do tenente alcalde de turno. Pero como iniciativa cutre para lograr que a Xunta/Ministerio/UE deixe cartos na cidade é delirante. Eu agardo (outros xa o temen) que a cordura e o sentido común imperen na administración galega. Deamos por perdido o primeiro millón de euros. Pero ningún outro máis.

LULA FOR(EVER)TUNE

O venres pasado na tertulia literaria do pub El Diablito en Montero Ríos (unha das máis coñecidas do mundo cultural vigués), e tras merendar uns scampis no Doméstica Causa (unhas gambas á gabardina parecen nome máis acaído, pero o dono explicou que o nome italiano de scampi ten unha tradición que ven do emblemático Joaquín) celebramos a publicación do conto en italiano Luvaria Ulysses escrito pola nosa querida amiga Lula Fortune, vincitora do certame de Racconti di fuori confine convocado polos departamentos italianísticos das Escolas de Idiomas galegas. Entre copa e copa aínda puidemos argallar algunhas viaxes en góndola polo Cannaregio para magnificar o premio. Con elas conciliamos o soño. Felicidades, Lula. A ver se publica a traducción.

ARTE FUTBOLEIRA

Outro día reneguei dos arredores do fútbol. Hoxe regreso con esta foto preciosísima do partido de onte. Gañou a fortaleza fabril do Manchester á galanura cortesana de Chelsea: non por fútbol, por puntería e nervos. Pero esta estirada de Van der Sar no derradeiro penalty sobre a chuvia inclemente de Moscova ben merece un post.

JULITA

Para Josín, Chiti, Mari Carmen e Fernando. Para que sexan leves estes días.

Hoxe vai frío. Almorzamos cedo e saímos cara a súa casa. Corremos por caleyes de canto e terra, con pozas case de xeo. Chegamos á porta e petamos. Ela abre o puxigo. Cando nos ve, vírase e berra: "Josín, los tus primos". Escóitase unha voz desde o piso de arriba mentres apreta con calor os nosos corpos do inverno. Entramos na cociña. Alí, sobre unha cadeira, coma unha pequena deusa sobre a peana, agarda Mari Carmen, a nosa prima, cos cabelos longos a medio peitear. Bicámola e quedamos alí, o meu irmán e mais eu, mirando como Julita, a súa nai, remata por estirarlle con forza estes rizos ariscos. Na bilbaina quece o chiculate do almorzo e agarda o ferro para planchar a roupa. O vapor empaña a escea cando baixa Josín e almorzan todos xuntos. Julita permanece de pe, domeñando o cabelo rebelde de Mari Carmen. Vexo a Julita agora perfectamente. Mentres os primos mollan o pan con manteiga e o fume do chiculate borra algo os seus rostros, a faciana de Julita, clara e nidia, amosa unha risa ampla, de felicidade absoluta. Agora miro para ela. Julita estase a rir. Julita estase a rir. Para sempre.

HORRORCOPA DE FÚMBOL

Hoxe comeza a matraca futboleira e patriótica. Eu, que amo o fútbol desde que me puxen de pe, detesto todo o que rodea ese mundo. Eu disfruto cos partidos, co espectáculo. Pero non aturo ese verbeneo (do que vive medio país) que se monta ao seu redor. Ver xogar ben ao balompé é unha das delicias deste mundo, pero escoitar a calquera protagonista desas fazañas (agás Cruyff, por descontado) mete medo. Se a iso se engaden, durante os días das eurocopas ou copas do mundo, as especies patrióticas, o vómito xa é seguro. Por iso eu sempre prefiro unha champion league (entre clubes, por moitos cartos que teñan: a min eso da forza das colores xa me pasou) ou un atlético madrid-sevilla ou un inter-roma ou, por suposto, un manchester-liverpool antes que calquera deses simulacros bélicos en que converten ás veces os campionatos inter-nacionais.

Falta un mes para que comecen os partidos: un mes de horror que prometo non visitar. Pero vai ser difícil ler un xornal sen ter polo medio o calibre da mexada do Torres, os milímetros de fisura muscular na cara interna do músculo de Puyol, ou os problemas sicosomáticos ou cos mocos de Casillas.

Na fotografía a famosa dianteira do Santa María F.C., Elvira C.C., nun dos seus caneos máis coñecidos. Fotografía do seu pai, O'Cesarín.

DE BURROS E PAVOS

Un dos servidumes da vida académica é aturar. Ía poñer un complemento directo, pero mellor deixalo así. Aturar, así sen máis. Xa falei aquí do ghichiño que se empeña en desmentir as súas bondades no estrado co seu estrume nas distancias curtas. Entre os creadores esa especie abunda, así como entre as xentes que se dedican a disciplinas de escasa entidade que, por suposto, non mencionarei. Eses charráns (esa espléndida palabra que miña nai usa con especial pericia) venden fume extraido do fume; adoptan, por non seren descubertos, unha pose entre divine e displicente; soltan, con sentencias fabricadas co tempo e afiadas polo costume, unha panoplia de lugares comúns con ínfulas sacramentais. Padecen, aínda hoxe, cando certas verdades xa racanean, de soberbia petulancia, coa práctica dun esnobismo de todo a cen consistente en iren celebrando toda cousa bizarra que todo quisque, salvo el , ignora. Teño que confesar que había tempo que non vía exemplares desta caste, pero onte topei cun par deles que competían sobre cal dos dous dicía a pedantería máis insólita. Por un momento, crin ver miles de ollos entrelazados nunha única cola dun par de pavos ben reais.

O AVE

Unha das cousas máis sorprendentes de toda a viaxe foi a puntualidade exquisita de avións e trens. Pero ademáis a eficacia e eficiencia de todos os servizos. Eu, de natural susceptible, vexo e considero o grande salto deste país á modernidade nestes aspectos concretos: unhas estacións (mesmo as de metro de Madrid, exemplares) e uns aeroportos (a T4 é unha marabilla) limpísimos, unhas interconexións admirables, un sistema de recollida de billetes impecable e sinxelo (para os afeitos ás tecnoloxías, claro está, que vexo aumentan), uns vagóns de tren cuidados e con todo tipo de comodidades. Cando hai algo que merece a pena eloxiar convén facelo, pero dá tristeza e ata indignación pensar no tempo que aínda temos que agardar para irmos de Vigo a Coruña ou a Ourense nestas magníficas e envexables condicións.

GLORIOSA CÓRDOBA

As sesións do coloquio deixaban pouco tempo para a libación de fino. Pero aínda tivemos tempo de visitar El Pisto (boqueróns, huevas), El Rubio (berenxenas con mel, salmorejo ou flamenquíns) ou o Bandolero, unha antiga residencia dos Condes de Cabra, agora restaurante, onde visitamos unha pequena sacristía (con bocois de Moriles) con ese fantástico detalle da fotografía que acompaño. O menos que podo dicir é glorioso.

MEZQUITA

A Mezquita de Córdoba é o edificio máis marabilloso de toda Europa. Dixen.

CÓRDOBA

Para Pedro, Candi, Nacho, Ana, Javier, Elena, Inma, Begoña, Paco, Juan, Ángel, Josema, Valentín et al., cunha aperta ben forte desde Vigo.

O mércores pasado viaxei ata Córdoba a un coloquio sobre poesía da segunda mitade do século XVII e primeira do XVIII. Para que non me digan que ando de troula todo o día. Serviu a viaxe para coñecermos por primeira vez as vantaxes e comodidades do espléndido AVE que recorre La Mancha, dun verde brilante por mor da chuvia, e a serra bética, ata chegarmos ás beiras do Guadalquivir. Entramos cunha calor abafante, pero pouco a pouco foi tornando o tempo cara un outono insólito os últimos días.

Era tempo de certames florais nos patios da xudeiría cordobesa. O primor, a limpeza e o extraordinario mimo con que preparan todo dan envexa e producen no visitante a sensación exacta da beleza. As paredes recén pintadas, as reixas ateigadas de xeranios de todas as cores, o rumor de guitarras e o horizonte de ruelas estreitas con son lonxano de paxaros parecía de narración entre exótica e típica. A pesar da intensidade, nalgúns lugares e nalgún momento, do turismo, os paseos por aquela cidade son sempre inesquecibles, dunha poesía e dunha fermosura fóra do común. Teño que recoñecer que son un namorado de Andalucía, pero de Córdoba ou de Sevilla, dúas cidades moi parecidas, son case devoto. Se, ademáis, semella como recén construido, cun cuidado especial para o urbanismo, o espectáculo é grandioso. Faltou o paseo en carruaxe, pero un ganchete baixo o paraugas (chovía que nin diola) coa torre iluminada da mezquita ao lonxe non se esquece na vida.

CASCO VELLO VELLO

O Casco vello de Vigo é un lugar infame. Por riba, continúan exercendo, nuns bares de detritus, as prostitutas co mesmo xeito noxento de hai miles de anos. Na escaleira que baixa a Elduayen, un feixe de drogadictos e alcohólicos ocupa chanzos e o tempo entre voces destempladas, liortas e un paisaxe de litronas e plásticos estrados pola rúa. De cando en vez saen berrando en dirección incerta sen facerenlle caso ao semáforo que está cabo deles. Máis abaixo, por entre as ruelas, as casas están derruidas e alí malviven e malmorren non sei cantas persoas sen oficio nen beneficio. Un pequeno mercado de obxectos roubados (nin siquera: mesmo venden peines sen dentes) na pequena costa de san Vicente completa un esceario marxinal, de seres condeados á miseria máis absoluta. Todo esto desde hai anos (a min dame a impresión que medra), sen que poidamos ver saída a tal situación.

Pois ben. Chega unha cámara e un micrófono e rexistra esa vida que todo vigués pode contemplar todos os días e as nosas autoridades ven dañada a nosa imaxe, perxudicada a nosa maravillosa vida de candidatos a albergar estudantes hormonados. O escándalo é escoitarmos a faragulla que nos goberna (e eses comerciantes que nunca teñen bastante) botarlle a culpa aos ángulos de visión: para a xente demasiado afeita a travelings elegantes que se deslizan por un paseo na mellor praia do mundo, algúns picados sobre o rostro cetrino dun tipo que se está despedindo entre grafittis e muros afumicados poden resultar demasiado nocivos.

Calen dunha vez e fagan algo. Que para iso lles pagamos.

2 DE MAIO

A noite de Mieres é a noite da nosa mocidade. Contadas todas as noites alí pasadas quizáis non cheguen a vinte. Pero forman parte da miña educación sentimental por riba de moitas outras. Nelas co meu irmán César e co meu curmán Josín construimos inesgotables paraísos de diálogos infinitos entre afirmacións rotundas de caducidade ilimitada e discusións acaloradas cara ningures. Todo era un frenesí de verbas infundadas, nun esceario de escuridade e progresiva soidade, que só o camareiro do Eros (escai, madeira e videos porno ás doce da mañán para todos os públicos: lembran aquel tempo, finais dos oitenta?) paliaba coa enésima copa, case sen gracia. O Buraka, xa máis tarde, ou Il Gattopardo, xa na lontananza esquecida (un dos primeiros pubs de adorno hippy e estética modernísima de primeiros dos 70: con Chus Quirós de deseñador cando non existía aínda esta palabra), eran o taboado de parlaeres sen conto, de confesións a todo gas, de observacións obviamente disparatadas.

Volvín o venres pola noite a este último: por alí andaban varias xeneracións. Insólitamente xuntas: un home cun caxato, duns case oitenta anos, parellas de sesenta, solitarios de cincuenta, amigas de corenta, dobres parellas de trinta e algo, mozos sen lamber de vinte. Alí estaban: coma sempre. Tratando, ata o final da noite. Falando sen parar ata o final desta vida.

REQUEXU REVISITED

Tras un merecido descanso, nova xornada familiar. Xantamos na cas de Tere, pero ceamos con Daniel e Marilena en Casa Flora na mítica praza de Requexu. Esta praza, de fondo sabor popular con bares de lembranza histórica (Fulgencio, Rinconín, Valles Mineros), é o espazo preferido para todas as clases sociais de Mieres (ou sexa para proletarios e para clases medias algo favorecidas pola fortuna e polo inmenso esforzo) para a folixa. Non sabería eu destacar algo da súa memoria. Se as tardes neboentas de verán, se as mañáns de finais de inverno na solana do mesón del corderu, se os brazos de bruce springsteen do camareiro do Fulgencio, ou o cheiro a oricios, a pipes salaes, ou a sidra escanciada que invade todo o lugar. Non sei que ten, pero acepto punto por punto o que escribe o poeta José Hierro sobre esta praza e que figura nesa placa que adorna este post de homenaxe.

1 DE MAIO

Viaxe ata Asturies. A mañán enteira para saírmos de Galicia, pararmos en Requejo en casa Angelita xa en Zamora, e chegarmos á hora xusta dunha fabada titánica coa familia case ao completo. Tardamos en xantar case tres horas, por molicie do restaurante e por elocuencia imparable dos familiares entusiasmados de vérmonos xuntos. Continuamos a festa (tranquila, pero emotiva) polas terrazas de Mieres, ateigadas a pesar dos tambores de recesión máis nidios, xaora, naquelas terras, feramente atravesadas por crises permanentes. E rematamos na Sidrería Alonso con Jose e Chiti, cunhas botellas de sidra para loitarmos contra o cutu incipiente da noite. Non sei contar as horas en pe, os minutos de charreo, os segundos de olladas vidrosas que pasamos, pero foi un deses primeiros de maio que nunca se esquecen.