Matilde Espinardo recoñece que atender o bar sácalle de escribir. E cuidar do neto. E tocar boleros e pasodobles os días de festa no chigre de Pín. Aproveita os luns que pechan o bar para escribir, se non ten que acompañar a súa tía ao tanatorio para o enterro cotián. Ou as noites de inverno, de friaxe e chuvia gris, nas que fecha cedo e Jose, o seu marido, o gallego, aínda troulea polas outras baiucas. Ninguén na súa casa sabe que escribe; esconde baixo a máquina de coser os cadernos milimetrados, escritos con lápiz de punta dura, afiados e finos, sen apenas grallas ou tachaduras. Métese na cama, dobla os xionllos, mira para o teito durante un breve instante e comeza a escribir sen parar. Ata que escoita chegar ao marido e entón enfunda o caderniño por entre o colchón e simula ler a Isabel Allende, esa mesma novela que leva empezada desde hai moitos anos e que lamenta (por fortuna, pensa) non poder ler nunca. Hoxe díxome que estes capítulos de hoxe tiveron un pouco de axuda, pero non quere dicir de qué tipo. En Carraspientes seguro que o saben, pero non quero nin podo aseguralo.
Nessun commento:
Posta un commento