Comezo unha serie, sen moito planeamento previo, sobre os meus bares (categoría ampla que abarca todo local onde servan bebidas e comidas) preferidos de Vigo. Se comezo por este Chavolas da rúa Cesteiros é porque fun hoxe alí a xantar e veño co fume da cociña (como nos grandes restaurantes de postín ves as cociñeiras potear e tixolar en directo). O bar atópase nun recuncho desa húmida ruela do casco vello vigués, de portas brancas e carteis anunciadores precarios. Tres mesas corridas, con esceario de bocois e miles de fotografías enchoupadas xa en graxa e en vida, aparecen en primeiro lugar. Un mobiliario tosco pero eficaz, moldeable e flexible para acoller familias enteiras, parellas aínda incrédulas do que están a contemplar ou solitarios viaxantes apegados á barra que levantan medio cocido en silencio. A barra, de metal, é pasarela de cuncas aínda vivas e de panos de cadros mil veces pousados para secar o viño, turbio e tolerable para axudar a pasar o pan. No cuarto de atrás hai dúas táboas máis, con vistas á cociña e ás cociñeiras que entreteñen o tempo contando o seu cansanzo, a noite pasada, os vaivéns da fortuna. Cando un senta, achégase Juan, o dono de Avión que encorva o paso e case as palabras. Pon viño, auga e pan e mailos cubertos e pratos. A muller ven co papel e senta a carón de nós, cansa da noite do sábado, e apunta pulpo, peixes, arroz caldoso e fabada. Moi axiña chega o pulpo e despois o arroz en prato de barro quente así coma unhas fabas pintas, con patacas, xamón e chourizo, que pouco teñen que ver coa fabada pero quecen o padal. Máis tarde, o peixe pequeno (chinchos e xoubas, aínda non en sazón, pero o estómago agradece tal liviandade tras días de troula). O xantar parece rematado cun flan caseiro un pouco doce de máis, pero correcto, cando unha das cociñeiras senta na mesa de atrás para comer e pregunta e interroga e afalaga aos comensais. E entón a cháchara prolóngase e o dono, que non foi a México de emigrante pero si decidiu vir a Vigo hai xa 50 anos, amósame o patio, o curral veciño, a casa derruida conteira da súa, arruinada, en medio dun casco vello tamén en ruinas. As portas e fiestras tapiadas para a rúa, pero sen tellado, cunha lareira noble, disque. O dono abre outra porta por onde gardan os conxelados, todo en perfecto desorde. E, entusiasmado, mentres tanto, conta o seu pasado, con presa. Un berro desde o bar chama por el. E entón voltamos, con bronca. Eu bótome a culpa de todo porque poucas veces nun bar abren desa maneira a súa vida. E entón marcho cara á praza da Constitución, abraiado da experiencia. Comida de casa, en sentido completamente estricto, sen pretensións de ningunha clase. Só botei de menos ao final unha aperta e moitos bicos. Pero a verdade é que me sentín como se mos deran.
Menú: Cinco persoas: 71 euros.
2 commenti:
Miña nai querida! O Chavolas, a antesala dos cesteiros!. A partir de alí, comeza o Vigo mareiro, esvarando até o Berbés de Eliseo Alonso.
Obrigado por me lembrar os lugares, e sobretodo (ai!!) os tempos, Sr. Arumes.
Se até me dá que me cheira a roupa ao xantar.
Teño que recoñecer que este tipo de casas de comida non son as miñas preferidas a priori. Tampouco é que teñan unha comida marabillosa, pero o ambiente familiar aínda sorprende. Eu tampouco digo que esto sexa o preferible, pero non estivo mal e, connosco, foron especialmente amables. Debímoslles caer ben, era tarde e xa non había ninguén na tasca e entón deunos a impresión de que estabamos comendo na súa casa. Esa impresión foi definitiva. Porque nin a comida, nin o aspecto do sitio (ben mirado) convida a priori a comer. É máis unha experiencia persoal ca puramente gastronómica.
Posta un commento