Sempre fun moi individualista. Ou pouco gregario. Sempre gustei da contracorrente. Pagueino moitas veces. Nunca aceptei imposicións, obediencias, autoridades. E iso que por veces escollín mandar, levar as rendas de algo. Agora ocupo precisamente un pequeno cargo de dirección e fun, outrora, tamén cabeza dun órgano colexiado. Pero nunca admitín que me mandaran fácilmente. Tiven problemas por iso desde pequeno. Soberbio podo resultar, pero sempre me resultou insoportable que alguén me dixera o que tiña que facer.Cando era adolescente e adolecía, rebeleime contra a dirección do colexio onde estudiaba porque non nos deixaban o día libre para irmos á festa. Saltamos o valado do instituto coa mala fortuna de que meu pai tiña cita co titor aquel día. Caeume a culpa de incitar á rebelión. Nunca militei en partidos: nunca quixen depender de ninguén, non soportei disciplina algunha.
Cando estiven na Universidade participei na loita dos pisos e aínda recordo un paseo glorioso polos despachos de Mazarelos tentando convencer (bieita mocidade) aos profesores de que participaran na loita final. Cando rematei a carreira e comecei facer o CAP rebélamonos contra esa mandanga (coas correspondentes mobilizacións) que aínda segue coa súa inutilidade amargando a vida dos que aspiran a ser profesores. E cando conseguín o meu primeiro emprego como profesor de Instituto pasei o primeiro ano en intrigas para botar ao impresentable director.
Cando din o paso a outro traballo, tomei a decisión en moitos casos de impedir que persoas pouco eficaces e, sobre todo, fascistoides ocuparan lugares de responsabilidade académica. Non sempre tiven fortuna nas loitas, pero sempre o tentei. Mesmo entrei de representante de pais nun Consello Escolar: participei directamente (con risco mesmo para a miña integridade física) no proceso de sustitución (conseguido) da directora do centro que era claramente ineficaz e autoritaria.
E agora ando noutra lea. E todo por asumir desde sempre e teimudamente unha premisa: non admitir de forma doada o principio de autoridade. Non o soporto. Sei que fago mal, pero non me dou corrixido. Pagareino sempre, pero non podo coa miña incorrexible inobediencia.
11 commenti:
É vostede un valente. Polo que conta, case parece o Capitán Trueno :-).
Tiña a impresión que era vostede un home sensato e moi vital e esta confesión non fai máis que demostralo. Admiro moito aos que se portan así, que viven cuns principios e cunha ilusión que fai querer mudar as cousas que un considera inxustas. O problema de todo isto non é outro que o que conta: a incomprensión e o mal mirar doutros que están acomodados no seu sistema que funciona e que non se plantexan o cambio porque non lles convén.
O dito, siga así.
(eu quería tutealo hoxe, pero é vostede todo un señor)
ARUME FOR PRESIDENT
Están vostedes tan xenerosos como equivocados: sufro moito esta miña inclinación a enfrentarme. Non sempre é satisfactoria: pero non teño arranxo.
Creo que compartimos o mesmo defecto. Eu véxoo así, aínda que teña o seu lado positivo, por suposto. Pero de teimudos que somos, aínda que de verdade puidesemos cambialo, non o fariamos. seguro
Ché Guevarume:
"Si avanzo, seguidme; si me detengo, empujadme; si retrocedo, matadme"
e tamén:
En la carta de despedida a sus cinco hijos:"…Vuestro padre ha sido un hombre que actúa como piensa y, seguro, leal a sus convicciones…".
Cando foi o dos pisos, non estaría vostede na lea dos que querían rebentar o doutorado H.C. a Cunqueiro? Só por preguntar...
Participei en todas cantas asambleas puiden, estiven en cantas movidas había, mesmo no peche (fun de miranda á unha da mañán) de Historia cando entrou a policía. Estaba aínda en primeiro curso e pouco afeito a aquelas cousas que me collían de novato. Estiven ese día do honoris causa fóra, mirando o espectáculo desde a estatua de Alfonso II o casto. Non participei de forma directa, aínda que debo apuntar que sí me gustaba o espíritu iconoclasta da movida. Hoxe mesmo non estou seguro de que me arrepentira e iso que papei algún honoris causa e ben de perto. Poden ser intepretados como erros xuvenís (como diría Petrarca), pero vendo que aínda me gustan, non estou seguro xa digo do arrepentimento.
Hai un libriño ben curioso de Carlos Morais. Non é gran cousa, pero ten testimuñas ben divertidas, coma as de Daniel Soutullo á quen eu admiraba máis pola súa elocuencia e a súa tranquilidade naquelas asambleas de tolos ca polas ideas que manifestaba. Tamén recordo a Rafael Martínez Castro que logo foi compañeiro meu en Lugo que era un fenómeno da dialéctica.
Non se preocupe, diso pecámoslle máis e non pon en perigo de morte pero cómpre ter coidado coa segregación excesiva de bile que nunca lle vai ben a un.
O dito, cóideseme, e a seguir teimando que árbore que nace torta non hai vida que a endereite.
Posta un commento