Caxigalines nella Reguera'l Campizu

7 maggio 2010

TRAUMA MECÁNICO


Comprendín que a vida ía en serio cando meu pai me encargaba ir ao taller para a revisión correspondiente do 1430. Sempre me gustaba moito coller o coche de meu pai, mesmo antes de quitar o carné, para levarllo a lavar ou a dar unha pequena volta ata o Caxado para tomarlle o pulso á condución. Por suposto, cando tocaba taller, eu ofrecíame o primeiro. Pero nunca lembraba o que me agardaba alí. Cando chegabas, nunca había ninguén para recibirte. Agora hai en moitos servizos de posventa un figurín, con garabata incluida, cunha bata como de anestesiólogo, para che recoller o auto e non deixar siquera que saibas como son ou se existen os intestinos do taller. Daquela nadiña: tiñas sempre a sensación, corroborada en conversas posteriores con outros usuarios dese e doutros moitos talleres, que cando te vian entrar agochaban a cabeza debaixo do capó para non ter que dirixirense a ti. Teño entrado eu ata o final do taller, que era bastante longo alí nas campeiras, con todos os mecánicos a pleno rendemento sen que ninguén me fixera o máis mínimo caso.
Pero é que cando cho facían era case peor. Entre que un non naceu para comprender culatas, palieres ou manguitos e que os tíos que chegaban a atenderte despois dun rato interminable falaban co pito nos labios, cando falaban, ou che indicaban sen palabras a oficina-poleiro onde estaba o jefe paliqueando con non se sabe quen, a experiencia convertíase nun sinvivir. Tardabas un cacho en saberes simplemente se se deran de conta de que estabas alí, outro tanto ata que conseguías que alguén tomara nota do que querías e outro aínda máis longo ata que che collían as chaves e procedían ao cambio rutinario de aceite e filtro. Convén dicir, ademais, que meu pai, como moitos outros pais daquela xeración, non só che encargaba levalo senón que che mandaba permanecer alí no taller durante toda a operación.
Este proceso de iniciación repetíase cada vez que visitabas o taller; non dabas superado esa fase nunca, nin siquera cando moito despois cambiara meu pai o coche de seat a citroen. Sempre a mesma sensación nihilista, a de ser un perfecto ser invisible, un completo ninguén, reducido á veleidosa vontade dos mecánicos permanentemente enzoufados no motor dos coches.
Por moita asepsia, mobiliario de deseño e amabilidade esquisita que amosen no taller onde agora o levo, sempre quedará no meu ánimo ese trauma, esa mesma ansia, ese mesmo desacougo vital das miñas múltiples e variadas visitas ao mecánico.

1 commento:

Perla ha detto...

Un 1430 vermello con mullidos asientos tapizados en cor crema, foi o noso primeiro coche. Meu pai, que non o subía a casa porque non cabía, resistíase a quitar o plástico dos asientos por mor de manchalo. Os dianteiros foron os primeiros en verse liberados, os traseiros tardaron algo máis... a culpa nosa, os rapaces, que " pintábamos a cana verde ".
O pouco veu o cambio de rodas por outras moito máis grosas, e un volante pequeniño sustituiu ó orixinal. Non foi boa idea, alguén se namorou dos novos atavíos e o coche desapareceu. Cando o atoparon estaba chantado no medio dun camiño coas portas de par en par e, rodas, volante, radio... alá foron.
As desgrazas non remataron aí para o noso flamante vehículo. Mal día en que o aparcaron nunha costa, o que estaba diante desfreouse e colocou toda a fila, como se de fichas de dominó se tratara, no medio e medio da estrada do fondo. Unha boa man de chapa e pintura e como novo!
Longas viaxes de norte a sur, malas carreteras, equipaxes inmensas que desesperaban a meu pai "Onde pensades meter todo? era a cantinela de sempre, pero el resistía coma un campión e nunca tirados nos deixou.
Cando a reparacións menudeaban e houbo que desfacerse del todos o sentimos, era parte da familia.
Nunca volvín ter por un coche o apego que tiven por aquel 1430.