IRLANDA (6)

O longo paseo pide unha pequena parada nos aposentos do hotel. Tras saírmos do Trinity College viramos para enfiar a fermosa avenida O'Connell, unha das poucas rúas dereitas e amplas de todo Dublín, esceario principal da historia recente de Irlanda. Cruzamos o Liffey de novo coa ollada posta na estatua do home que dá o nome á rúa e a altísima agulla metálica ergueita hai pouco no medio. Mentres, cinco ou seis mozos -algún deles espido, todos ben graduados en cervexa- deciden xogar cunha pelota entre o intenso tráfico de media tarde de sábado, caneando coches e furgonetas que semellan estar afeitos a tan perigosa troula. A medida que avanza a noite, o número de espectáculos de ebriedades aumenta e parece convertirse nun dos signos de identidade da capital irlandesa. Pero iso aínda non o sabemos. Subimos pola beirarrúa esquerda, a do edificio de correos, o edificio dos tráxicos sucesos de 1916, con proclamación, asedio, incendio, bombas e logo execucións sumarias, e percibimos que os ledos sorrisos da rapazada toda que se dirixe a pasar a noite pouco ou nada lembran aquel triste sangue verquido. De esguello miramos a estatua de Joyce, adornada con tres homes bébedos sentados, case durmidos, no seu pedestal, unha estampa non pouco infrecuente. E aproveitamos para pasar polo colexio e pola casa deste exiliado prematuro que decidiu lembrarse da cidade con especial rabia.

O hotel non está moi lonxe do centro, pero permite ao regreso mirar algunha das casas máis fermosas da cidade, con esas portas coloreadas de forma atrevida e con aldabas rechamantes, coma se convidaran a entrar. A sobriedade das xanelas, apenas disimuladas con cortinaxes ou visillos, que permiten albiscar o interior, e as cancelas de ferro pintado case sempre de negro coroan un sentido da gravidade doméstica que sempre admiro nestas terras. Pode que non sexan os máis excelsos materiais os que constrúan estas casas, pero sempre, desde fóra, resultan acolledores, cálidos. Non sei se a lixeira friaxe da noite provoca esta sensación, pero un sempre ten desexos de chamar á porta, seguro de ser recibido con algún mug de te e un glorioso scone para a merenda.

Unha hora de descanso pode ser suficiente para repoñermos forzas para o asalto prudente da noite. Voltamos aos lugares de lecer que visitamos. Desexamos mirar o RM/B. En todos os sitios está o partido. Eliximos, por sorte, o famosísimo Temple Bar e atopamos ademais unhas cadeiras altas a carón da grande fiestra da entrada. Desde alí podemos ver ao mesmo tempo o xogo e a crecente animación da rúa. Pedimos as guinness correspondientes e comezamos a asistir a un deses obrigatorios espectáculos dublineses: o da música en directo, a cargo normalmente dun/ha cantante que tira de repertorio tradicional coa axuda entusiasta do respectable, ou ben a cargo dun dúo ou un grupo algo máis numeroso que ten como motivación básica quentar e facer cantar ao persoal. A guitarra acústica domina todo. O cantante, moitas veces, introduce a canción e deixa que o local enteiro berre o estribillo para cachondeo de todo o bar. Ver a Messi xogar no Bernabeu con tales aturuxos de fondo sólo resulta soportable co concurso de alomenos dúas pintas de guinness. Pola rúa van pasando non poucos grupos de mozos e mozas en celebracións varias: supoñemos despedidas de solteiros/as, pero tamén cumpreanos ou ceas de empresa. Tenden a ir vestidos/as de igual forma, ben lixeiras de roupa elas (poñamos nalgún caso en roupa interior), ben disfrazados de animais (o tigre parece gustarlles: será unha chiscadela ao seu pasado esplendor?) eles, ben fornecidos de alcoholes varios todos todas. O cociñeiro do bar de enfrente sae de cando en vez do seu local e achega a súa faciana ao cristal para mirar como vai o partido. Posúe rasgos orientais e parece enfadarse cando CR7 peitea, coma sempre, o aire. Pasa o partido, seguen cantando a, para min, mesma canción, recorre a rúa cada vez máis xente: moi novos todos eles/as na xa noite de Dublín. Comezo a dubidar se o que parece tan xenuinamente irlandés non resulta un remedo do que eles cren que é xenuinamente irlandés. Non teño tempo para máis dúbidas: remata o partido, a música irlandesa segue soando, agora coas facianas de cantantes e público encesas e prestas para as apertas efusivas e os bicos prolongados con sabor a cebada. Esta mistura de alcohol e de sexo dos pubs sorprende por segundos ao visitante, quen axiña baralla a idea de imitar a estes indíxenas en tan sabia disposición de ánimo. Un profundo bico culmina momentaneamente a euforia.