IRLANDA (9)

Entramos no pub Maye's, en realidade no Lounge Bar Maye's, de madeiras negras e cristais biselados en círculos concéntricos que impiden ver o interior. A porta de entrada dá acceso a un mínimo vestíbulo onde penduran fotos do local e de Dublín antigo. A batente do interior abre un mundo fascinante. Á dereita, colocados a unha distancia idéntica un do outro, tres homes, coa súa correspondiente pinta, sentados na barra. Un le o xornal, outro fala co barman e un terceiro vira o seu corpo enxoito para nos mirar e saúdar con aceno silencioso pero hospitalario. Ao fondo do local, outro home, roxo, case cárdeno polas veiñas que cruzan as fazulas, contempla o local en pleno ensimesmamento. Aventuro polo alcohol, pero axiña desboto tal posibilidade cando observo a auga e os pasos algo torpes producto dalgunha parálise cando vai ao servizo. Noutra mesa, perto dunha cheminé apagada, outro home, algo máis novo, botado para adiante na cadeira de pana, fala por teléfono con aire tranquilo. O local está enmoquetado de verde e revestido dunha tela basta de cadros verdes e bermellos. Sobre a tela penduradas fotos vellas de xentes de Dublín e algún papel coa porra e as apostas sobre a vindeira xornada de fútbol. Todo está case en silencio: mesmo a televisión, que emite un programa sobre irlandeses en New Jersey, con imaxes en branco e negro dos primeiros emigrantes a aquelas terras de América, tamén está en voz moi baixa. Pedimos pintas e procuramos falar baixiño, pero a cervexa, para nós e para os demais clientes, comeza a soltar a lingua. Aparece unha parella: ela está embarazada. Piden dúas tónicas. Sentan no lugar equidistante entre as mesas xa ocupadas. O que fala por teléfono, que non deixa de facelo, visita o baño con frecuencia. Pide outra pinta. O que nos saudou ao principio, que frisa os setenta e leva garabata de lá, chaleco e unha chaqueta de tweed tan verde como o propio local, pasa o tempo mirándose no espello de detrás da barra. Colle un billete de cinco euros e colócao na barra, sen falar nada. Desde o outro lado da barra, o camareiro tira da billa da guinness para prepararlle con tranquilidade unha nova pinta. Deixa o vaso e recolle o anterior e cobra a consumición próxima. Van caras as pintas en Irlanda: menos de cinco euros resulta difícil. O que fala co dono do local diríxese agora a un armario e abre as súas portas. Dentro está a diana para os dardos, os papeis onde van apuntadas as infinitas partidas. Colle unha cadeira e mide os pasos. Déixaa aí. Dá unhas cantas voltas polo local. Non sei moi ben que fai. Nós seguimos bebendo e creo que debemos pedir outra. Miro para o home do teléfono e xa vai pola terceira desque estamos aquí. O que le o xornal, déixao e mira para o teito. Entra un home desgalichado cunha gabardina. Saúda con forza e senta no medio dos dous homes que quedan na barra. Esta equidistancia, na que nunca se poden tocar, parece un rito. Recolle o xornal e ataca un sudoku. O da diana pregúntalle. E el murmura, entre a escuma da guinness, non sei que. O home do tweed volve quitar outro billete. O do teléfono outro. O que acompaña á embarazada acude ao servizo: semella mareado. Dá a impresión de que está mal das tripas. Ela vai con el ao baño. O home das veiñas deixa o local. Entra unha muller española, que está hospedada arriba; fala sen parar un inglés modesto, mais valente. O marido, que entra despois, move a cabeza afirmando todo. Como os axudamos a comprender o que o camareiro lles estaba dicir diríxese a nós cunha familiariedade que se agradece: non pretende contarnos a súa vida. Quere saber onde cear un sandwich. Marchan. O home do tweed vai pola cuarta pinta. O do teléfono remata a cuarta. Apenas levamos unha hora. Comeza a partida de dardos. O da gabardina lanza dun xeito revirado as saetas. Estou no seu radio de tiro. Intento apartarme algo, pero con disimulo. Non vaia ser que lle moleste a miña prevención. Seguimos na barra, con dúas pintas aínda. Sae do baño a parella. O home do tweed fainos xestos a través do espello. Non sabemos como interpretalo. O dono tamén lanza dardos. Lanzan dardos en silencio, en voz baixa. Non sei se tomar outra pinta. Iremos a gatas ao hotel. Pero queda moi perto. Á volta da esquina, na vella estrada que leva a Belfast.