IRLANDA (5)

As plácidas rúas do contorno de saint Patrick condúcennos cara o Castelo de Dublín case sen dármonos de conta. Unha porta, cunha garita baleira, lembra que entramos no recinto. Un pequeno xardín recurtado con liñas que só unha ollada cenital permite comprender é o limiar dun espazo de exposicións mínimo pero denso. Entramos e admiramos algúns libros e obxectos de culto, colocados con certo gusto pola didáctica e tamén polo misterio da escuridade. As presbicias amoreadas sobre unha antiga miopía non me son de grande axuda. Hai que achegarse moito, pero os papiros que amosan os primeiros trazos do evanxelio, as filacterias do xudaísmo ou os rollos que agochan os rezos do mantra son extraordinarios, dunha riqueza admirable. O visitante corre o risco de desprezalos pola modestia con que aparecen expostos. Pregúntase se iso é o característico desta cidade: o libro de Kells, que visitaré, desmentirá esa apreciación, coa excesiva parafernalia desenrolada para tan pouca exposición.

Non adianto outros paseos, porque este faise longo e a Dame Street chama coa súa outeiral e sinuosa compostura. Un Brogan's (sic) Bar de madeira gastada chama a miña atención. Entro, pero apenas hai ninguén. Estamos perto do Temple Bar e precisamos xantar. No Farrington's, recomendado por amigas, comemos sandwiches, acompañados das sempiternas patacas, grosas e algo, algo, doces. Miramos desde a xanela a rúa: uns homes vestidos con kilt turquesa tolean un pouco, fan fotos, algo peneques, coido, entre as xentes. Aínda non son moitas as persoas que andan por estes lugares. Baixamos e recorremos toda a rúa. Seguimos o rumbo duns rapaces e dunhas rapazas de corte emo, aínda que pouco gregarios na súa fasquía: o espectáculo resulta atractivo cando chegan a unha pequena praza onde están todos reunidos/as. É sábado pola tarde: o tempo non é moi bó, pero non chove. Eles e elas, porén, van case de verán, coas excepcións esperables do que vai todo de escuro inverno. Berran ao atoparense, saltan, corren dun lado a outro. Dirixímonos a Grafton Street: a rúa está chea. Aos seus lados, canta media Irlanda. Flautas ínfimas na boca dun mozo, bodrans en mans dun velliño vestido de cores, harpas, acordeóns e violíns nas ansias imparables dun grupo que toca polkas ou jigas, claqueados ou tapeados espontáneos do público, slide guitars nas púas dun raparigo de apenas doce anos. Toda a rúa é un fluir de músicas de todo tipo (irlandés), moitas veces co volumen estrondoso. Non resulta molesta a primeira vez que recorres esta nova rúa curva, de ladrillo vermello no chan. Pero imaxino unha prolongada estancia, unha vida nun Dublín destas características. A familiariedade, o costume afeito desde hai tantos anos a esta música (cantas veces non había escoitar esto na miña vida) permite o doce encanto primeiro. Pero a reiteración esgota.

Tras este balbordo fascinante, entramos no parque de saint Stephen, máis silencioso pero igual de concorrido. Pandas de adolescentes deitados no chan, parellas fundidas nos bancos ou rozadas perto das sebes ben cuidadas deste parque de apariencia silvestre, familias de descendencia multitudinaria, grupos de mozas con hijab e vaqueiros sorteando con risas as ocorrencias dos seus namorados permiten comprobar o amor deste país polos espazos verdes, pola distracción ao ar libre aproveitando as mínimas raiolas deste sol que algo xa quenta. Volvemos sobre os nosos pasos. E vemos a estatua de Molly Malone que á ida non vimos pola baraúnda de xente. E vemos o antigo parlamento, agora (broken) Bank of Ireland. E non pasamos de largo diante do Trinity College e entramos e vamos cara ao fondo porque é tarde e xa non hai visitas e sentamos a carón dos campos de cricket nos bancos de madeira baixo os falsos plátanos e miramos, coa ameaza dun inicio de orballo, a herba verde, inmaculada, intensa aos nosos pes. No pequeno terraplén que dá para o campo, un estudante teclea no seu portátil: fala tamén para a pantalla. Entre as voces, sempre o sorriso. Só falta que a nena aquela que vén cos seus pais me pase a pelota. En efecto. Pásama.

Nota: na ilustración, Leo Burdock, o máis célebre fishandchipseiro da capital.