IRLANDA (11)

A postal irlandesa asoma a cada lado da estrada. Paramos a cada pouco: unhas ovellas (coa delicadeza estética de incorporar sempre unha de cor negra, sempre en pose fotográfica) por acá, uns acantilados de escuma bravú por alá; un pelouro con castelo en ruínas, por acolá. A estrada prolóngase máis do debido por seguir a liña da costa. Cons e penedos, sobre un fondo verde irlanda. Non aparecen os famosos cliffs e si excursións en minibuses que fan coma nós: paran nos pretís da estrada, achegan o automóbil ás beiras, rozando mesmo as silveiras, para conseguir a portentosa instantánea. Unha foto é unha foto é unha foto. Tras unha pequena subida con dúas curvas en zigzag chegamos a una longa recta. Ao fondo, mírase un pequeno esteiro de casas pintorescas. Á esquerda da estrada un amplo aparcamento e á dereita uns carreiros por onde vai a xente coma nunha ilustración medieval do inferno. A intuición e o mapa dinnos que son os cliffs, pero a íntima esperanza de que puidéramos estar sós para visitalos quere desmentilo. Pero non; trátase, en efecto, da romaría dos cliffs de moher. Deixamos o coche: non vamos ser tan repunantes como para recorrermos Irlanda de lado a lado e non mirarmos siquera a paisaxe. Para non alteraren a paisaxe, os postos de venda de cachivachada (aquí libramos das rosquillas cristaleiro) están soterrados a modo de búnker nas abas daqueles prados. O camiño é algo en costa e impide ver desde a estrada o mar. Media irlanda e unha parte moi notable de francia e españa camiña, non en silencio, ao noso lado. Un flautista de escasos folgos intenta interpretar algo. No chan unha pucha e na pucha unhas moedas. As escadas rematan nun muro desde onde se comeza a mirar a paisaxe. Ao sul, divísanse as paredes cortantes dos cantís, algo veladas por unha brétema que vén do tímido vapor do océano. Emprendemos unha nova subida cara a parte norte por un camiño de cemento cara un simulacro de faro. Unha moza con harpa descansa a un lado do muro. Enfarrapada e con mitóns para o frío, mira agarimosamente ao paseante. O vento, non moi forte, move as cordas e un leve son involuntario introduce unha breve banda sonora no ascenso. No chan unha pucha e na pucha unhas moedas. Desde arriba, na coroa do faro, o espectáculo parece magnífico: cega a lámina do mar, dá vertixe mirar as rochas. Camiñamos de volta, buscamos pasar por uns diminutos carreiros perto do abismo. Está prohibido pasar, pero milleiros de persoas ultrapasan a cancela. É perigoso. Para min, moi perigoso. Non sei que fago eu nestes sitios. Un instinto absurdo de protección paterna se cadra, pero non me fan nin caso. Pásoo aínda pior. Quedo no camiño, mirando as vacas que pacen ás nosas costas. Prefiro mirar esa paisaxe pastoral de herbas altas e corredoiras. As moscas molestan. Afortunadamente. Hai que abandoar esta tortura. Camiño pegado ás lindes dos prados. Segue a petar o sol: noto xa áspera a pel, demasiado quentes as orellas. Saltamos de novo a cancela. Miro o fondo do cantil. Dous filipinos piden que lles faga unha foto: resulta difícil antre o medo e as multitudes que cruzan por diante. Semellan moi contentos co resultado. Antes de baixar a polo coche, sentamos nun banco mirando ao fondo a badía de Liscannor. Lembramos a comida do mediodia, irish stew, e soñamos cunha pinta para celebralo. Non hai unha terraza, nin un bar onde brindar por estes ventos que moven á nostalxia. Será mellor voltar de novo a Dublín pola estrada de Limerick. Mentres baixamos, o vello do whistle conta as moedas, gárdaas e coloca a pucha na cabeza. Míranos mentres garda a flauta no peto da chaqueta. Nos postos de souvenirs berran os turistas indecisos: recordan en alto aos familiares que aínda quedan sen agasallo. A romaría dos cliffs de moher está a piques de rematar. Recollo un trébole, un trébole, un trébole.