IRLANDA (8)

Unha tarde de domingo en Dublín, malia todo, é unha tarde de domingo. Si, con rúas que descoñeces, paisaxes novas, pero o ambiente polas rúas ofrece ás veces case a mesma tristura, sempre que os pasos non os leves polo barrio templario, que entón quedas abatido polo escaso don dunha ebriedade infinita e adolescente. Aproveitamos para facer a rota pintoresca fetichista polas casas habitadas hai tempo por esgrevios persoeiros dublineses. Basta asomarse á Merrion Square e dar a volta enteira ao parque onde está a estatua hiperkitsch a Wilde e ver a casa do propio Wilde, agora a Irish American University, a de Yeats, a de O'Connell e a do ídolo do colega e querido blogueiro Juan Luis, Sheridan Le Fanu, para rematar a faena. Claro que un pode admirar a harmonía das casas, coas portas pintadas de cores distintos, o silencio das rúas apenas transitadas, a tranquilidade case mortuoria do barrio, cheo agora de oficinas semipúblicas, de institucións promotoras do folclore irlandés ou de partidos políticos e movementos sociais. Cunha desas demoras que tanto se agradecen en días de turista (tecendo e destecendo a tea dos pasos), a praza resulta un pequeno tentempé antes de penetrar na National Gallery of Ireland e quedar abraiado e estupefacto diante da excelente selección que fai o museo dos seus fundos (en pleno labor de reformas) pero sobre todo diante dese Prendemento de Caravaggio cuxas figuras quedan colocadas á altura dun visitante da miña estatura, feliz de contemplar a escea dun xeito completamente único, como parte mesma da propia escea. O museo, con apenas dez estancias, cumpre en forma de antoloxía o seu cometido de admiración e encanto, cun mínimo, moi de agradecer, de visitantes. Saímos co propósito de non perder a tarde culturalizante e así tomamos cara á National Library. Para dúas cousas: vermos a sala central, circular como a da British e decorada con estucos brancos e verde pálido (e de paso vermos os baños, por certo, non previstos na visita, con azulexos de canda a inauguración) e visitarmos unha exposición sobre a vida e a obra do omnipresente e algo místico Yeats, tamén con esa teima actual de colocar en urnas e armarios acristalados, cunha luz directa sobre as pezas, os libros e os cadernos do escritor, mentres a sala enteira permanece nunha penumbra ou ás veces nunha escuridade propia de casas do horror ou museos de cera. Pensaba eu na de Miguel Hernández en Madrid, limpa e diáfana, e facíaseme esta, por contraste, algo siniestra, se cadra, tendo en conta ao persoaxe, con algo de suxerencia interpretativa. Penso esto por moi pouco tempo porque xa estamos de novo na rúa e, aínda que perviven as extraordinarias imaxes, o ambiente das terrazas de Duke Street, semellantes ás neoiorquinas, con espazos moi reducidos, elegantes no seu minimismo (máis ca minimalismo) e agora xa algo máis concurridas, fai fuxir a aprendizaxe cultural e deleita coa digamos especial belleza de homes e mulleres engalanados/as sobre as súas augas tónicas de media tarde dominical. Ataca a fame e cremos lembrar que en Dame Street miráramos un dinner á moda americana dos anos cincuenta. Estamos relativamente cerca e camiñamos coa lentitude necesaria para mellorar a ansiedade golosa. En efecto, alí estaba o local, unha franquicia, adornado con todos os tópicos e típicos elementos da fantasía cinematográfica, incluidos camareiros e camareiras, con gorriños e cadernos de apuntar sacados dunha película de elvis, achiclada e chea de sirope de cereixas. Non obstante todo, esto é Irlanda e as hamburguesas cumpren todos os requisitos, colesteroles e ácidos úricos permitidos. Longa é a volta para o hotel, suficientemente longa para que durante o camiño pensemos en como prolongar o día. Facemos unha breve paradiña na habitación e pensamos en onde podemos tomar a penúltima. Perto do hotel. Nun pub alonxado da zona centro. Nese pub que está na esquina. Entramos.