iRLANDA (7)

A axitada noite do sábado dá paso a unha mañán tranquila de domingo, destinada á visita da fábrica da cervexa Guinness, primeiro emporio de toda Irlanda, símbolo totalizador do país e da cidade. Queda algo lonxe do hotel e procuramos tomalo con calma. O almorzo no Kingfisher, desta vez case brunch, aínda ralentiza máis a marcha. Variamos a rota do día anterior para chegarmos alá. Camiñamos ao longo da beira norte do río, coa intención de ver de perto o solemne e neoclasicista edificio dos xulgados (as Catro Cortes). Ao outro lado do río, insulsos edificios novos, para a administración da provincia, afean a liña do horizonte. As agullas afiadas das catedrais e das igrexas sobresaen algo pero sempre con sensación de derrota. Tras cruzar o río e mirar o pub máis vello de Irlanda, seica, lugar de devoción joyceana, The Brazen Head, tomamos a longa estrada chamada de Santiago, con poucos coches, menos autobuses, e algunhas persoas que se dirixen ou saen das igrexas coa súa modesta palma. Polo idioma dalgúns deles, semella que a poboación polaca non só se instalou de maneira evidente na cidade senón que contribúe a animar e a conducir os oficios relixiosos. A igrexa de san Audoen, coa estampa dun templo grego, con columnas e tímpano, aparece tapada por un gran cartelón en varios idiomas que anuncian a pascua. As mulleres son maioría, vestidas con cores pasteis, un pano a media cabeza, faldas por debaixo dos xionllos, e medias transparentes sobre zapatos beiges. As nenas levan sandalias brancas, con calcetíns rosas, e adornan os seus cabelos rubios rubios con lazos floridos de gasa ou raso. Non vexo homes. Camiñan en silencio e cunha gravidade algo triste, parsimoniosas, de volta a casa.

Pola mesma rúa, con visos de vello camiño tortuoso, contemplamos as reliquias do sábado: mozos que durmen nas marquesinas ou nos recunchos dos adros das igrexas, algo apartados das olladas silenciosas dos feligreses. Continuamos polas beirarrúas de asfalto algo roto; por esta parte da cidade, o esplendor do centro desaparece algo e non é difícil atopar papeis ciscados pola rúa ou pozas no chan coa pouca auga da noite. Vemos charrés con cabalos para turistas: cabalos algo vellos, de porte pesado, coas crins longas e pouco alisadas. Os charreteiros amosan roibas as fazulas: non sei se o concello os elixe con esa xínea ou máscara de irlandés de libro, pero semellan actores secundarios dunha película de Ford ou de Huston.

Chegamos tras un longo percorrido á porta do edificio da Guinness. Facemos a foto de rigor. Rodeamos a fábrica por unhas rúas de aspecto cinematográfico, co chan de adoquíns e uns raís de vía estreita polo medio, colocados no seu tempo para o transporte das mercancías cara ao río. Os ladrillos vermellos anegratados polo tempo, o ambiente fabril de muros xigantescos, de cheminés e enormes ocos baleiros, son para min sempre demasiado familiares. Afeito ás construccións no barrio obreiro da contorna de Mieres onde viviu meu pai, as cortes para a cabaleiría que entraba nas minas, as tolvas e os lavadeiros para o carbón, estes lugares sempre suscitaron en min máis admiración e respeto ca outra cousa.

O espazo para as visitas da Guinness está moi ben preparado. Constrúen un bocoi xigantesco no medio do edificio máis alto de toda a fábrica como elemento organizador de toda o percorrido. E en cada piso explican o proceso de elaboración da cervexa. A simplicidade coa que se fai non é óbice para que magnifiquen todo, cun gusto pola exhibición e un sentido do espectáculo visual moi interesante. Un producto obtido de auga, cebada (tostada), lúpulo e levadura tampouco dá para moita explicación e, porén, o museo ofrece interese pola intelixencia coa que está concebido. Probamos media pinta a metade do recorrido e unha pinta enteira, incluida no prezo, no piso máis elevado: unha estancia circular, totalmente acristalada desde onde se pode contemplar o amplo e chan esteiro de Dublín. Alí, nun ambiente de vermú dominical, con moitos visitantes do país, pero tamén doutras partes do mundo (nomeadamente españois, que son os únicos que levan á cativería a visitar estas cousas), pode un mirar, coa axuda duns pequenos fragmentos de versos ou de narracións pegados no cristal, os lugares emblemáticos de Dublín, referidos na literatura de escritores irlandeses. A Usher's Island de Os mortos de Joyce, o Abbey Theatre de Yeats ou o Stephen's green de Oscar Wilde, entre outros moitos que rotulan e subtitulan a paisaxe.

Unha pinta da cerveza Guinness, de escasa gradación, pero tomada a pelo, sen nada que lle levar á boca de compañía, provoca o que provoca: un estado de euforia provisional que encende case todo. Baixamos alegres e contentos polo ascensor abaixo e saímos do local co sorriso demasiado paralizado nos beizos. Da visita a este país, sen dúbida, esta infusión de cebada rustrida, algo lupulizada e levedada, comeza a ser moi memorable.