IRLANDA (3)

Ao día seguinte, cun british weather cambiante, saimos cara o centro co firme propósito de encetar a mañán cun bó almorzo. Os acompañantes, temerosos de que tanta cantidade puidera perforar o estómago, estiveron arrepentíndose todo o día. No Kingfisher, de Parnell Street, paramos para meterlle o dente ás frebas de panceta, a dúas salchichas, a un ovo e unhas tostadas con manteiga como regular breakfast. Eu papei unhas fabiñas desas doces, dous anacos de morcilla (unha preta e outra menos), uns cogumelos e o mesmo cós demáis: un denominado full irish para entendérmonos. O restorante, fantástico, estaba xa moi animado a primeira hora do día: a proximidade dun supermercado (dos moitos e grandes que proliferan polo centro) e dun Jury's Inn explicaban o éxito. Co importe do almorzo xa nos dimos de conta de que os días en Irlanda non ían ser baratos: o almorzo normal costaba uns cinco euros e o especial 8. Pero merecía a pena andar xa ben pertrechado para o longo paseo de recorrido pola cidade.

Quixemos ir cara o centro histórico: o casco vello vikingo, nunca mellor dito neste caso. Decidimos ir por Henry Street, a rúa principal de comercios, peonal, de Dublín. Antes pasamos polo mercado de abastos, onde se vendía froita posta dun xeito non moi cuidado e onde proliferaban as casas de extensións de pelo e arranxos de uñas a cargo de mulleres na súa maioría de orixe africana. As tendas estaban abertas e podía verse a axitación no seu interior e escoitarse o balbordo de conversas en voz alta. Seica unha numerosa poboación procedente en concreto de Nixeria vive en Dublín: alí había de estar o lugar de encontro e de entretemento. Estrañoume non obstante o éxito destas tendas, así como o grande número de persoas que acudían alí co fin de alisar o pelo, poñer colas ou recortar, no caso dos homes, o pelo con figuras e letras rechamantes. Só nisa zona vin ese ambiente.

Os centros comerciais son novísimos en Dublín e fastuosos. Ninguén diría á vista do esplendor dos comercios que o país está en bancarrota. Nin tampouco á vista do movemento arredor dos mesmos. Abren, por certo, os domingos e non están nada baleiros ese mesmo día. Os homes adoitan vestir cun chandal completo (adidas, a poder ser) e as mulleres, aínda que tamén amosan certa predilección por esa prenda, tenden, coma aquí, a un certo desprendemento de roupas, mesmo con choiva. O primeiro que chama a atención é o grande número de familias con moitos/as nenos/as: é habitual ver familias numerosas, con pais novos e cunha diferencia de idade entre os irmáns ben pequena. Non é raro ver aos pais levar dous carriños ao mesmo tempo.

O primeiro contacto coa xente dublinesa aporta outro dato fundamental, do que xa viñamos avisados: maioritariamente é unha poboación xoven. Moi xoven na meirande parte dos casos. Seica un 50% da poboación dublinesa ten menos de 25 anos. E mírase claramente pola rúa. E outro dato é a súa paixón (que podiamos, cando un leva un varios días, tildar de esaxerada e ás veces irritante) pola música. A todos os niveis: na rúa, con todo tipo de xéneros e instrumentos, nas tendas, onde sempre está posta a música a un volume notablemente alto para o que cremos se estila nestes países, e nos pubs e cafeterías polas que un vai pasando mesmo a esas horas da mañán. Certificas moi axiña que hai unha animación moi particular en Dublín e que os días nesa cidade poden resultar moi divertidos.

Pero creo que non cheguei siquera a Capel Street e aínda non crucei o río. Miro entretido os escaparates de ferreterías, aparatos eróticos (rabbit finger) e os supermercados polacos. Aínda non mirei ningunha igrexa, pero ao lonxe semella recurtarse unha cúpula. Quedemos un rato sentados no banco de fóra deste pub, mirando como cruza un envexable tren lixeiro, elegante e silencioso por diante de nós. A cidade limpa, pulcra, como recén estreada, está aínda agardando.