IRLANDA (12)

O coche alugado dá para outro tour dun día por Irlanda. Desta vez rumbo Cork, con parada en Glendalough no parque nacional das montañas de Wicklow. Parece mentira, pero, de novo, saír da circunvalación de Dublín (tamén nova e aínda de tráfico fluído) supón entrar de cheo no clásico countryside destas illas. Nesta parte hai elevacións pequenas, algúns bosques un pouco máis silvestres e lagos de augas escuras. Non falta o gando ovino de presencia impecable, ovella negra incluida e cans de aspecto lánguido e melancólico. A estrada retórcese máis da conta cando chegamos aos macizos do parque. Non atopo nada especial que non mirara eu nas miñas excursións monte Caxado arriba camiño de Ortigueira pola serra da Capelada. Entendo a outros visitantes, afeitos a páramos ou veigas ou chairas. Pero para min aqueles montes, rañadoiros se cadra, de toxos e urces e breixos e xestas (agromaban daquela), son demasiado familiares para determe moito tempo máis. Damos a volta e tomamos, tras múltiples bifurcacións e por mínimas estradas atravesadas por johndeeres e pasqualis, e a imprescindible visita a unha abadía en ruínas, a autoestrada camiño de Kilkenny. Chegamos ao medio día a esta vila medieval, de castelo sobre o río e rúas comerciais transitadísimas e doutros tempos. Deixamos o coche lonxe do centro, mentres pasaba o cortexo fúnebre a pe, paseniño, polo estrada calada. Visitamos o castelo; entramos pola porta principal e quedamos abraiados polo longo campeiro que prolonga o xardín. Un ambiente como de estampa decimonónica, con nenos de pel brancuxiña sentados nos seus carriños, un estaribel portátil para os punch and judy, adolescentes case espidos deitados na herba, vellos de patillas frondosas e gorra viseira de tweed sentados nos bancos, parellas de groso calibre que se fotografían cos carballos e castiñeiros que perfilan o horizonte. Todo baixo un sol espléndido, case de verán. Desde o castelo mírase o río e ao lonxe as agullas afiadas das igrexas. A ponte que cruzamos antes está adornada con flores e, na beira oposta, a terraza dun pub sobre o río mostra o dolce far niente dun lunch irlandés. A fame algo apreta e decidimos comer un sandwich de cogombro, queixo e ovo fritido nunha terraza da rúa principal. Pola rúa pasan as mulleres e os homes deste país vestidos con chándal e roupas de deporte. Moitos levan a camiseta do Barça: maioritaria. De Villa máis ca de Messi. Creo entendelo. Tomamos de novo o coche para seguir viaxe a Cork. Durmen algo atrás mentres conduzo. A media tarde chegamos a esta cidade que medra ao longo dun río que acaba en ría. Ou de ría que deu en río tras urbanizar illas e esteiro e canalizar o cauce principal da coriente. Tras cruzarmos a ponte, procuramos un lugar para aparcar, pero a búsqueda lévanos ao centro mesmo da cidade e aí paramos: nun edificio ocupado só por aparcamentos. Damos unha pequena volta (é xa un pouco tarde para eles) e danos tempo para ver a gran actividade comercial do lugar, especialmente intensa nunha rúa en curva moi pronunciada. Teño debilidade por este urbanismo non perpendicular: non é Regent Street de John Nash pero tenlle un aire. Unhas tendas enormes, con algo de esplendor mercantil antigo, moita xente pola rúa, con algo de présa. É a hora de tomar os autobuses de volta, de ir pechando os negocios, coma no célebre mercado inglés, algo sobreactuado. Aínda nos dá tempo para mirar a tensión e o dinamismo da cidade, pero emprendemos o camiño cara o outro lado do río. Subimos as costas para ir ver a catedral de santa María, e aprezar a ollada desde aquela parte alta da cidade. As rúas pequenas agochan pequenas casas pintadas de moitas colores, con algo de deterioro e desleixo. Non moito, pero si notable para o común deste país. Baixamos por Shandon Street rememorando que era a vía de entrada en Cork dos camponeses de Irlanda que viñan ao mercado. As tendas de ferramentas para o traballo no campo, de telas e mantelería doméstica ou de casas de comida aquí transformadas en pubs son reliquias dese vello camiño de arrieiros e comerciantes. Pensei no Eligio Martínez de García Barbón, agora pechado, na parada, seica, do autobús de liña para Lugo, na que ata hai pouco vendían sachos e gadaños exhibidos na porta. Voltamos pola rúa principal, así chamada, ata dar nun pub que exhibe ikurriñas, senyeras e unha bandeira galega. A terraza está animada, pero non moito. Debe de ser a hora da cea e as rúas xa están case baleiras. No camiño para recollermos o coche entreteñen as tendas de traxes de comunións e de confirmacións, cos maniquís algo raciais de estampa disque irlandesa, e os meetings points de estudantes erasmus a esa hora na que para eles comeza un novo día. O sol vaise deitando en Cork e as casas coloreadas á beira do río quedan á nosa esquerda, con algo de postal encantadora. A autoestrada, recén construida e que costa 1,80 euros fagas o traxecto que fagas, queda a estas horas do luscofusco enteiramente para nós sós. E en Dublín xa é de noite.