O venres fomos á fantástica Cuarta Pared. Apreciei un ambiente heteroxéneo, de xente máis ben talludita, con Ángeles G. Sinde entre o público, para vermos unha comedia de parella en crise permanente ou de desamores inexplicables de Iván Morales. Non é que eu estea interesado neste tipo de temas (máis ben ao contrario) pero falaban ben da obra e semellaba interesante o plan. A obra en cuestión, Sé de un lugar, coma a canción de Triana que inspira e vertebra os resortes dramáticos do diálogo, tivera certa sona en Barcelona na súa presentación, ao parecer en locais pequenos e en contacto moi próximo co público. En Madrid, supoño, pretenden reproducir o ambiente da estrea barcelonesa (de 2012) co público colocado no esceario, compartindo o espazo da acción dramática e, por momentos, participando na obra coma personaxes involuntarios da historieta.
Dous personaxes, Simó e Berenice (very nice) soportan a obra completa, na que se dramatiza a evolución da súa relación cunha sucesión de esceas, marcadas por elipses, nas que se reconstrúe a historia. Simó é un escritor de guións, cunha lixeira tendencia á misantropía que o leva a permanecer en casa longos periodos de tempo. Berenice, quen deixa caer a anacos a súa historia de rebeldía familiar, de caída ou coqueteo coas drogas, dos seus gustos punkies, é unha muller algo alterada, de comportamentos algo veleidosos, que acude con frecuencia á casa deste Simó do que se namorara nun tempo para lle contar a súa situación persoal. A súa historia de amor inicial, fracasada, voa de forma constante entre as súas palabras, pero non remata por definirse coa claridade necesaria, nun deses exercicios habituais nas comedias románticas de deixar ao espectador/a que tente explicar ou, a lo menos, escribir a intrahistoria da relación amorosa. Eu sempre quedo insatisfeito con este recurso premeditado á elipse, tan interesante dramática ou, se cadra, liricamente (coma nas cancións indies), pero tan cansino desde o punto de vista intelectual.
A obra comeza cun monólogo extenso, moi ben elaborado, con momentos divertidos, por parte de Simó (un notable Xavi Sáez). O seu arranque, "Yo soy racista", rechama, así como boa parte do seu relato primeiro, pero non ten continuidade. O texto prefire centrarse na relación de ámbolos dous personaxes, en especial a partir da entrada de Berenice cunha introdución case simétrica ao do seu interlocutor. O autor suspende, con bó criterio, a deriva de monólogo de clube da comedia que adquiren certos momentos da obra para dotar de fondura e algo de tristeza fúnebre a imposibilidade (inexplicable para minhe) do amor. Ese é un risco que se evita, creo, con acerto, pero non o outro que queda explícito na propia obra e que, ao meu xuízo, impide enriquecer a obra de forma considerable: refírome á negación de ámbolos dous protagonistas, declarada en respectivos monólogos, a se autopsicoanalizaren. Como declaración de intención soa ben, mesmo de película, pero tal vez unha indagación (non necesariamente unha psicoanálise) podería (alomenos para un espectador coma min, algo esixente coa explicación do comportamento humano nas relacións amorosas) ampliar o radio de interese de ambos personaxes.
As compañeiras de butaca en grada apuntaban a idea de que o personaxe masculino parecía máis complexo, mentres o feminino semellaba en exceso tópico. Deixo aquí constancia de tal apreciación, aínda que a min a obra, en xeral, pareceume chea de topicazos (síntoo, señor Ordóñez) sobre relacións difíciles e atormentadas, ben resolta no que respecta á actuación actoral e na dramaturxia, pero escasamente interesante na materia tratada, con altibaixos ademáis moi notables e momentos decididamente prescindibles. As esceas finais, onde a proposta dramatúrxica procuraba acenos ceremoniais e rituais (coma a escea do chupito ou a escea, para min interminable, do final no sofá), constituiron o menos atractivo do conxunto. Menos mal que a lembranza deses Pink Floyd de Sevilla, eses Triana que atronaban na sala, salvou o desenlace. A xente aplaudiu moito ao final, signo de que o esforzo pagou a pena.
Nessun commento:
Posta un commento