María Manuela estaba na derradeira curva da rúa Real: avisaba da súa discreta presencia unha pequena lampada que colocaban fóra con luz cálida. O local era pequeno, recoleto, de apenas catro mesas, cunha cociña aínda máis pequena da que saian xoias exquisitas de forma asombrosa. Era complicado atopar mesa: ou reservabas ou estabas condenado a entrar no local, respirar o aire perfumado de cousas riquísimas e marchar sen probar absolutamente nada. Boa proba do seu éxito eran os premios ao mellor pincho do Casco Vello por dúas veces, que eu saiba.
Agora fixo mudanza e está na Alameda, zona onde agora sobrancea o mellor da restauración viguesa. O local é un pouco máis grande, a decoración cuidada (na mesma liña cómoda e confortable da anterior) e unha carta ampliada, que alterna pratos de plantexamento algo tradicional con pratos de innovación actualizada. Probamos anchoas afumadas, tartar de atún con aguacate e un bacallau a baixa temperatura que quitaban o sentío, cada un e por xunto. O postre era unha tarta de Ferrero Rocher que para os máis larpeiros pode ser mítica. Ceamos algo cedo, pero as mesas estaban ocupadas e o ambiente era moi animado. Hai posibilidade de tomar algo na barra, aínda que parece destinado o local a cear en mesa e con tranquilidade e demora agradecida. O servizo é moi xentil, cun ritmo pautado perfecto. Non hai nada que engadir: salvo o debate interior de contalo ou mantelo en secreto para que ninguén poda turbar o pracer dun dos mellores restaurantes agora de Vigo.
Nessun commento:
Posta un commento