Os dous pasos que quedaban eran sucesivos: un pequeno, que deixou regusto para repetir en breve, na Vinotinto, en forma de petisco gorentoso e de local moderno e ousado (para amantes da deconstructed omelet), e un grande, de envergadura (hai que ver o hotel convento que tamén rexentan), en La parrilla de san Lorenzo (sic), un restaurante de postín no soto dun convento de monxas. Ao parecer, tal e como me contou polo miudo o amigo Javier, a adega foi descoberta hai pouco e conserva con todo luxo de detalles as bóvedas antigas, o espazo do refectorio do convento e, polo que entendín, o lugar da propia cociña. Foi aterrado en tempos porque as crecentes da auga do Pisuerga que pasaban moi perto de alí anegaban o convento. Non se soubo da súa existencia ata hai ben pouco cando apareceron estes magníficos ocos de ladrillo e pedra. Aínda se pode ver unha canle de pedra polo medio do restaurante, probablemente un rego que fornecía de auga e funcionaba de aliviadeiro do edificio. A decoración non é un prodixio; un certo horror vacui e unha querencia por retratos relixiosos e nobiliarios do dezaoito contribúen a ocultar a belleza do local, pero aínda así merece a pena visitar esas estancias. Sobre todo cando un comproba que en materia de lechazo a terra castelá é o summum, sen discusión posible. Esa esencialidade máxima conseguida sen especia algunha, sen máis adubo ca unhas pingas imperceptibles de sal, presentada sen guarnición nun prato de barro cocido que antes pasou por forno de leña, constitúe unha das razóns últimas da existencia humana. Sobran mesmo, neste ágape de profunda simplicidade case mística, entrantes (por moi boas que estean as lascas de xamón de Guijuelo ou as perdices escabechadas) e postres (por moi excelentes que podan resultar as tartas das monxas que viven arriba e que non probei por unha mistura de antilarpeirada militante e antilaicismo visceral).
Non digo que o viño de Toro de Elías Mora sobrase porque era de primeira categoría superior, gracias á sabedoría de don Ramón, pero aquela perna de cordeiro aínda segue chamando por min nesta tarde fría e chuviosa de xuño.
Nessun commento:
Posta un commento