A foto de tres persoas ó redor dunha mesa perségueme estes días. Lembrei este cadro de Otto Dix, titulado algo así como Eivados da guerra xogando á baralla (1920). Non dou comprendida a relación.
4 commenti:
Anonimo
ha detto...
Na relación está o coñecimento, persista, os camiños as veces sorpréndennos, neste caso paréceme que se quere dicir vostede algo a si mesmo. jimy de Rairo
¿podo pasar? veñor por aqui para devolver unha agradable visita e atopo este sitio magnífico e digo, vaia, outro que pensa...pois xa imos sendo uns cantos...Otto Dix ¡que grande expresionista! eu lembrei a estúpida imaxe do tontobush correndo co eivado da guerra do Iraque...
DE RAIRO: Eu hai tempo que non me falo: téñome por un pouco impertinente. Non vaia ser. Prefiro a dúbida. MV: O xantar é unha das belas artes, sobre todo se hai unha boa compaña e unha longa e divertida conversa. ANABANDE: Otto Dix é un dos meus preferidos. A exposición do ano pasado en Madrid na Juan March (dá noxo ata pronunciar o nome) foi ben fermosa. Coincidín cuns rapaces dun Instituto de Jaén: non saían do asombro. Nunca viran nada semellante. A experiencia, por iso, foi aínda máis valiosa. Otto Dix nos ollos de jienenses que adolecen. Mamma mía.
A foto de tres persoas ó redor dunha mesa perségueme estes días. Lembrei este cadro de Otto Dix, titulado algo así como Eivados da guerra xogando á baralla (1920). Non dou comprendida a relación.
4 commenti:
Na relación está o coñecimento, persista, os camiños as veces sorpréndennos, neste caso paréceme que se quere dicir vostede algo a si mesmo.
jimy de Rairo
Magnífica asociación de ideas, Arume... Cantas grandes (e terribles) decisións se tomaron arredor dunha mesa e dun bon xantar na historia do mundo!!
¿podo pasar? veñor por aqui para devolver unha agradable visita e atopo este sitio magnífico e digo, vaia, outro que pensa...pois xa imos sendo uns cantos...Otto Dix ¡que grande expresionista! eu lembrei a estúpida imaxe do tontobush correndo co eivado da guerra do Iraque...
DE RAIRO: Eu hai tempo que non me falo: téñome por un pouco impertinente. Non vaia ser. Prefiro a dúbida.
MV: O xantar é unha das belas artes, sobre todo se hai unha boa compaña e unha longa e divertida conversa.
ANABANDE: Otto Dix é un dos meus preferidos. A exposición do ano pasado en Madrid na Juan March (dá noxo ata pronunciar o nome) foi ben fermosa. Coincidín cuns rapaces dun Instituto de Jaén: non saían do asombro. Nunca viran nada semellante. A experiencia, por iso, foi aínda máis valiosa. Otto Dix nos ollos de jienenses que adolecen. Mamma mía.
Posta un commento