Caxigalines nella Reguera'l Campizu

27 settembre 2007

O PADRIÑO


Durante dous sábados seguidos de verán , botaron na televisión a segunda e a terceira parte de O padriño. As fillas ficaron prendidas da historia desde o primeiro momento (non sei se o sangue vertido animou os seus ollos) e fixeron todo o posible por estarmos ás nove en punto na casa do sábado seguinte para ver a terceira parte. Quedaba pendente a primeira e onte chegou en forma de dvd recén mercado polo internete (ben barato, por certo, con extras moi interesantes como o comentario de FFCoppola por riba da película). Convocada a familia ás nove e convidado un amigo adolescente case adoptado como fillo, a primeira parte foi consumida cun respecto insólito, con pequenos saloucos cando remataba algunha escea poderosa, con pequenos comentarios sobre a interpretación de algún dos actores para non perder ripio. Rematou moi tarde e fomos todos case en silencio reverencial para cama. Á mañá seguinte, despois de comprobarmos que non había cabeza de cabalo entre as sábanas, puidemos empezar a contar. Chamou o amigo adolescente, ao que chamaremos X pola súa inicial, e estivo ao teléfono contando á miña filla o schock no que aínda estaba. Que a música o perseguira todo o día, que non quitaba da cabeza as imaxes, que quería ver a segunda parte, que cando a poñíamos. Totalmente colgado. A miña filla, que ría a cachón con aquelas pequenas toleirías, non paraba de relembrar esceas, diálogos, imaxes. A pequena preguntaba cal era a máis violenta das tres, cal nos gustara máis. E pasamos así toda a comida: contando, recordando, admitindo que era a mellor película que viran nunca na súa vida. Niso pode influir que é o que a súa nai e eu levamos a dicir desde que a vimos por primeira vez cando puidemos facelo, alá polos setenta. Agora, despois de tantos anos, non só mantemos o mesmo: cada vez que voltamos vela a nosa impresión reafírmase. Non hai película, películas, equiparable. A gran obra mestra do cine. O summum.

14 commenti:

Anonimo ha detto...

Pois si. Non hai dúbida.

Anonimo ha detto...

A túa vida e moi interesante pero..
¿Sabiades que esa película non é recomendada para menores de trece anos?

bastián gomez trabadelo ha detto...

Eu vin O Padriño con menos de 13 anos e estou tronao.

Anonimo ha detto...

En italiano,que é como lle gosta a arume dos piñeiros

parla piu piano

Xaime ha detto...

Despois do comentario do anónimo a verdade e que me quitou a ganas de dicir nada...
Que manía ca saúde mental dos cativos, e sobor de todo sera o proprio Arume e a súa dona, quenes decidan si as súas pequenas están, que penso que sí, preparadas para ve-la peli.
Ademáis venno en familia, que é a millor maneira de achegar o cine os xovens e así debater e coñecer as sensacións que a fin e a postre causa unha ficción.

Anonimo ha detto...

O anónimo parece coñecido porque eu non dixen cantos anos teñen as miñas fillas; por iso di esas cousas, de consumo irónico. Penso eu.

Nuca ha detto...

A película a estrearon en Vigo no xa desaparecido cine Ronsel (o único, por certo, que tiña mome galego). Lembro perfectamente aquela noite. O hall, amplo, amplísimo estaba cheo de xente, uns gardando a quenda para coller a butaca, outros ollando e comentando os afiches e os cadros das esceas da película que penduraban de 6 grandes paneis orlados cun cordón de escayola dourada.

Eu non podía ver a película e morría de envexa oindo os comentarios -todos eloxiosos- que dela facían.

Eu era un neno e a miña nai a taquilleira daquel cine. Qué recordos!!!

Zerovacas ha detto...

é unha destas películas tan overwhelming, ten esmagadoras, que che deixan sen alento, sen palabras. Teno todo, unha estrutura de relato mítico, como ten por exemplo "Centauros do Deserto", ou "O home tranquilo".
E despois está o atractivo dos mafiosos italianos, a miña profesión soñada (quedei moi influído tamén polos Soprano), con esa brutalidade elegante

Anonimo ha detto...

Eu lembro moitas esceas dese filme moitas veces.Por ex,cando alguén me ven pedir un favor.A primeira tendenza pode ser decirlle "non podo",e sacudirmo sen máis de porriba.Pero logo penso:"Deus sabe cantas voltas déu diante da miña porta antes de entrar.Deus sabe cantos días leva decidindo as mellores verbas pra pedirmo.Deus sabe canto orgulo ten que comer pra pedirme esto".Entón,dedícolle uns minutos máis a él e a súa petición.
Deseguro lembran unha escea similar no filme.

bouzafria ha detto...

É probable que as peticións que lle fagan a Xoan da Coba sexan esas "que non se poden rexeitar".
Por certo, encántame Robert Duvall, sempre o fai ben, sen histrionismos, e sempre resulta convincente.

Anonimo ha detto...

Eu lembro sobre todo a música (aínda oía o suficiente) e non é a primeira vez nin será a última que me levante pola mañá co soniquete metido nas neuronas.
E si, o cine en familia é estupendo.

Anonimo ha detto...

Outra escea que me encanta,pola perfección que se conquire na sensazón de simultaneidade,é a do bautizo de "Michel" ("Maikel").Nanmentras o cura lle fala ó rapá "Máikel....",os outros matando....E o pai do rapá,mirando pró neno e sabendo o que está pasando neses intres...e a música,"acolloante".

Fada Branca ha detto...

Encantoume este post, fixome revivir imaxes e música.

torredebabel ha detto...

eu vinas todas na televisión (e non no cine) pero foron impactantes abondo. Ainda hoxe, que non teñen novidade, non perden ese poder.