O PADRIÑO

Durante dous sábados seguidos de verán , botaron na televisión a segunda e a terceira parte de O padriño. As fillas ficaron prendidas da historia desde o primeiro momento (non sei se o sangue vertido animou os seus ollos) e fixeron todo o posible por estarmos ás nove en punto na casa do sábado seguinte para ver a terceira parte. Quedaba pendente a primeira e onte chegou en forma de dvd recén mercado polo internete (ben barato, por certo, con extras moi interesantes como o comentario de FFCoppola por riba da película). Convocada a familia ás nove e convidado un amigo adolescente case adoptado como fillo, a primeira parte foi consumida cun respecto insólito, con pequenos saloucos cando remataba algunha escea poderosa, con pequenos comentarios sobre a interpretación de algún dos actores para non perder ripio. Rematou moi tarde e fomos todos case en silencio reverencial para cama. Á mañá seguinte, despois de comprobarmos que non había cabeza de cabalo entre as sábanas, puidemos empezar a contar. Chamou o amigo adolescente, ao que chamaremos X pola súa inicial, e estivo ao teléfono contando á miña filla o schock no que aínda estaba. Que a música o perseguira todo o día, que non quitaba da cabeza as imaxes, que quería ver a segunda parte, que cando a poñíamos. Totalmente colgado. A miña filla, que ría a cachón con aquelas pequenas toleirías, non paraba de relembrar esceas, diálogos, imaxes. A pequena preguntaba cal era a máis violenta das tres, cal nos gustara máis. E pasamos así toda a comida: contando, recordando, admitindo que era a mellor película que viran nunca na súa vida. Niso pode influir que é o que a súa nai e eu levamos a dicir desde que a vimos por primeira vez cando puidemos facelo, alá polos setenta. Agora, despois de tantos anos, non só mantemos o mesmo: cada vez que voltamos vela a nosa impresión reafírmase. Non hai película, películas, equiparable. A gran obra mestra do cine. O summum.