Esta semán foi de arranque escolar: aínda os motores andan un pouco fríos. Sobre todo, se, por adiantar o comezo do curso, os alumnos van chegando aos poucos e dun día para outro a paisaxe dos pupitres varía de forma considerable. Se un día dous propios e catro erasmus, ao día seguinte, catro propios (dous máis distintos) e ningún erasmus, e, ao terceiro día, tres propios (un novo) e seis erasmus. Ou sexa un caos. Entregas o programa, pides os seus enderezos e explicas as características do curso. Agardo que para o luns todo esté arranxado, mais non acredito. O desastre é tan absoluto coma gratuito.
Este ano comezo co sistema de teledocencia de forma simultánea ás clases presenciais en aulas de ordenadores: trátase dunha plataforma virtual onde podo deixar todos os materiais (documentación, esquemas, presentacións de powerpoint, enlaces a páxinas web, exercicios, cuestionarios) para o alumnado que estea inscrito no curso. Esa mesma aplicación permite foros, debates, enquisas, e, por suposto, un sistema de avisos, notificacións ao instante, que farán de seguro máis atractiva a materia. Polo de agora, levo toda a semán metendo eses materiais e organizando esta nova metodoloxía. Estou contento: creo que vai dar resultado.
E todo llo debo ao meu grande colega (e eminente lingüista) XMGM, que desplegou toda a súa sabedoría, que é moita, na barra da cafetería co seu portátil enganchado á rede gratuita de wifi da Facultade, mentres tomabamos un café tranquilamente. Moitas das grandes cousas que un fai teñen a súa orixe entre o cheiro a café e o balbordo estimulante dunha cafeta de facultade a media mañán.
E entre clase e clase visitas de alumnas (aínda non veu ningún) erasmus, un pouco despistadas, pero ben preparadas (e moi contentas co trato dispensado na nosa universidade e na cidade) para o ano que van pasar aquí. Outro día, unha da Università per stranieri de Siena, procedente de Agrigento, Sicilia, quitou o seu ordenata portátil no despacho e tomou nota cunha velocidade envexable de todo o que eu lle indicaba. Teño outras de Varsovia, de Leipzig, de Besançon, de Ferrara, de Lorient e unha de Vermont, dos EE.UU.. Pero son sólo as primeiras. O luns, máis, moitas máis. A súa ilusión é a miña.
18 commenti:
Se non é moito preguntar, cantos alumnos/as adoita ter por materia impartida?
¡que gusto da ver a un profesor con esta ilusión!
Non lle sei dicir porque á data de hoxe aínda non rematou a matrícula nin siquera a paulatina incorporación do alumnado. Pero de catro materias o nivel doutros anos é entre 10 e 46. E case a metade (nalgúns casos, máis da metade) Erasmus: a nosa salvación. E a maior fonte de satisfacción persoal. Porque entre outras cousas, cando todo esto comezou, a nosa facultade foi pioneira e hoxe pode presumir de cifras a nivel europeu. Xa non digo de calidade, pero a nosa oficina de relacións internacionais é modélica.
Pero, como sei que vostede preguntaba pola escasa audiencia, non teño máis remedio que admitir que, en efecto, temos poucas alumnas.
Encantoume ler este post porque veseche con ganas, así da gusto
Eu sempre confeso que o que máis me gusta da profesión é dar clase. É o máis grande: esa adrenalina ao entrar na aula é insustituible. Pode un adicarse á investigación e mesmo meterse en fonduras burocráticas de xestión por ver de amañar (ou non) as cousas, pero cando un entra e avanza cara a tarima e o encerado todo fica suspendido durante unha ou un par de horas. É o máximo.
Referíame non aos matriculados, senón a cantos adoitan ir sistematicamente as súas clases. Colixo, polo que di, que uns dez ou quince.
Non, os números son de asistentes. Nunha clase, a máis numerosa, concurren ata 45 persoas, de diversa procedencia: Erasmus, Maiores de 55 anos e propios. Un totum revolutum a priori que despois resulta interesante.
Cando falóu da adrenalina ó entrar na aula,lembréi a miña primeira clase diante de moita xente,hai moitísimos anos.Eu pouco pasaba dos vinte,e moitos dos que se sentaban ali eran máis vellos ca mín.Moitos torcían a cara,como decíndo "qué carallo me vai ensinar este...".Díxenlle que lles iba facer unha proba pra comprobar o seu nivel,e dinlles unha fotocopia cunha suma aparentemente sinxela.Tomáronno a cachondeo.Pero fallaron cáseque todos.A suma en cuestión aparece nun libro de Martin Gardner.Deixeinos "acolloados",e xa non me cuestionaron máis.Ó outro día,mentras todos eles iban á clase con calculadoras científicas,eu aparecín cún ábaco chino.Daba os resultados máis pronto que eles,xa saben por qué:as calculadoras procesan ó instante,pero a entrada de datos é tan lenta como no ábaco.E no ábaco,a propia entrada coincide có proceso.Cando remata a entrada xa está alí a soluzón.
Todo eso pasóu fai moito tempo.Grazas por lembrarmo,Arume dos Pinheiros.
Admiro, pois, a súa capacidade para interaccionar eficazmente cun número tan elevado de alumnos e opter resultados óptimos. Non hai dúbida de que é un gran ensinante. Mágoa non o tivese de profesor cando me foi necesario.
A verdade é que teño sorte e a materia, teño que recoñecer, préstase moito á satisfacción persoal e académica.
O ano pasado, nesa mesma materia, vivín eu un dos momentos máis emotivos da miña vida como ensinante: foi o último día cando me despedía de todos. Notei unha carga demasiado grande de emoción e decidín cortar o clímax da clase cun anuncio trivial. Logrei con iso desmontar un crescendo dos sentimentos que me incomodaba (agora que o recordo, non sei por que). Pero, mentres recollía os bártulos (ou sexa, como saben, bártulos de libros de Bartoldo de Sassoferrato, un ilustre xurista da Boloña medieval), vin como os maiores de 55 anos se dirixían aos alumnos propios e aos Erasmus con felicitacións e apertas cariñosas e como se cambiaban direccións para seguir mantendo contacto durante os días seguintes. Eu miraba a escea cunha emoción disimulada, mentres ía despedíndome á súa vez de todas aquelas persoas (con bicos e apertas moi xenerosas, que nunca esquecerei na miña vida) que non voltaría probablemente a ver por aquelas aulas.
En fin, foron vostedes os culpables de que contara estas intimidades da miña vida profesoral que, desde logo, sempre me acompañarán e, de seguro, como sinala o amigo Xoan da Coba, algunha vez, cando non exerza, poderán servirme de consolo.
É difícil conxuntar os tres elementos fudamentais:
(A) materia que se preste + (B) interese dos alumnos pola materia + (C) competencia do profesor [formación intelectual (C1) + capacidade didáctica (C2)].
O máis habitual é algún destes tres pés coxee, moito ou pouco. Que os tres anden acompasadamente, con ritmo e elegancia, non é doado, non. Mais hai casos. Arume é un bo exemplo. Parabéns.
O interés do alumno pola materia mellórase se o mestre se molesta en coñecer os intereses xeráis de cada alumno,e lle fai ver os puntos de conexión coa materia que se ensina.A capacidade didáctica mellora se o mestre se fixa na xente que ten na clase,e trata de adaptar o método á xente e non ó revés.A competencia do profesor aumenta se pensa que él é o que máis vai aprender .Imaxino que a vostedes lles pasa como a mín.Aquelo do que máis saben,é porque deron clases deso.
Deixouse levar un pouco pola demagoxia, amigo XDC. Frases como " A competencia do profesor aumenta se pensa que él é o que máis vai aprender" non resisten un centrifugado.
(3.81: tampouco está mal)
Vóulle dicir un segredo Apicultor.Nunca me gostóu dar clases de materias que tivera dominadas.É moi aburrido.Se non aprendo cousas novas,cambio de tema.
Fixen fai nada un curso online cun sistema semellante ao que describe e teño que confesar que foi un chisquiño decepcionante. Non polo soporte, dende logo, senón precisamente polas moitas posibilidades que abría e polo escasamente empregadas que eran. Pero, claro, todo haino que ir aprendendo...
Por curiosidade, se me pode contestar, o sistema que utiliza non será o "Moodle" ?
Doulle polo de agora ao claroline, pero o moodle ese parece máis cómodo. Probareino máis tarde.
A ilusión de Arume polo ensino ten moito que ver co feito de impartir só catro ou cinco horas lectivas semanais de promedio, tal vez concentradas nun cuatrimestre (que me corrixa se me equivoco). Seguro que Arume mantería o entusiasmo se tivese que impartir 18 ou 20 semanais con trinta e tantas de permanenza no centro, ademais de titorías e preparación de clases dende casa. Así calquera ten ilusión.
Posta un commento