MAÑÁNS COMO LABIOS

As terrazas estaban expostas ao sol de mediodía, cos ollos postos no mar de Frades e ao fondo mirábase a illa da Toxa e o monte ogrobense da Siradella. O mar era un espello brilante no saco de diante de Tragove. A poderosa luz, case insoportable, convidaba á preguiza e á conversa cordial entre os amigos. Había "cacciuccia" en casa de Anabel e de Eduardo. E, con ela, todo o compango multicolor do cocido. Non son entusiasta de tales condumios (son, de ser, de chícharos, chourizo e un pouco de morro), pero a paixón dos demáis conmóveme sempre.

Eu era o encargado dos viños ou do viño. E para iso reservei o último instante para compralo no bar-vinoteca Ribeira de Fefiñáns cheo ata a bandeira de xentes tomando o vermú: o meu paisaxe preferido. Alí estiven negociando un magnum López Cristóbal co dono, Jose, un excelente sommelier que sempre aconsella con prudencia e cariño, moi lonxe da imaxe (que eu teño) dos entendus de vins que miran por riba dos ombreiros.

Collín a miña botella de litro e medio e saín do bar. Aspirei a calor que viña do mar, pechei os ollos e respirei profundamente para disfrutar aquel instante único, embebido completamente desa especie única que é Cambados unha mañán primaveral de domingo.

[Espero que os meus amigos cambadeses non digan que dou sempre unha imaxe de vivircomodios (sic) con estas entradas blogueiras: fágoo sempre por puro didactismo filantrópico].