![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHZ8_kEbCfWddpJzFf_DZA0eQZIpUCV_m3tG-4VzNYGqim6oV63Rxaka5BA3X-ThOu2_bTXIcyt9PukeaZY23sRtRp38M_TgmXa7rzbSy8IIUwUUdWc0s-sBFx92yKMYjFvu5utLGoYsKl/s320/semana+santa+2008+salamanca,+extremadura,+la+mancha,+murcia+091.jpg)
Allariz: dúas e media da tarde. Á brava, sen reservar. Ninguén pola rúa. Ata Casa Fandiño. Directos e rápidos. Hai que esperar. Baixamos ao do río. Tampouco. Pois nada. Pasamos por Fandiño de novo. Bingo. Unha mesa no curuto. Resurrección cumprida: empanada de zamburiñas e cabrito ao forno. Pero a subida aos ceos foi despois, máis tarde, xa en Vigo, cunhas pingas de Bulgari no pescozo (a falta de ungüentos) e as cicatrices das feridas, listas para seren convenientemente lambidas.
1 commento:
se as paredes do Fandillo poideran reproducir as conversas dese curuto, os cimentos do mismísimo San Caetano tembrarían
Posta un commento