Celebro o entusiasmo da Asociación Casco Vello por revitalizar aquelas rúas e prazas abandonadas con conmemoracións inapropiadas pero atractivas (sobre todo un domingo pola tarde, exemplar momento semanal de tedio e aborrecemento). Teño que confesar, non obstante, que non me gusta a festa da Reconquista: nin o feito conmemorado nin a necesidade de lembralo. Pero poño boa vontade para comprendelo. Algúns amigos participan na festa (cunha ilusión raiana no fanatismo, sempre ficticio, obviamente, xunto á tenencia de alcalde, camuflado entre a tropa local) e colorean o ambiente. Arman danzas con fogos de artificio, ensombrecen a tarde con trompetas de guerra e berrean consignas incomprensibles durante unha hora. Con máis vontade que intelixencia, pero cunha boa cantidade de xente que prefire esa representación a tomar uns churros, poñamos por caso, no Bonilla.
A rúa cheira a chourizo, viños acedos e empanadas resesas. As gaitas resoan por cada esquina, con troula improvisada e escasa habelencia técnica. Os postos do mercadiño semellan idénticos aos de outros mercadiños sempre medievais (ata na presentación tosca e escasamente convincente dos seus productos). Todo eso é pasable, cunha dose (coma a que eu puiden chegar a ter despois dunha botella de Rueda e un excelente arroz negro no Tapelia, franquicia de arroces alacantíns moi recomendable) de benevolencia e pouca ou ningunha conciencia crítica. Arrastrado pola multitude cheguei á praza e vin por alí esmorgantes de traza amateur e un retabliño de persoaxes que xurdían dos balcóns, dun taboado colocado nun extremo da praza ou empoleirado da farola central fernandina coma un mozo enérxico que cun machado trataba de enervar aos vigueses e viguesas todos e todas.
Estaba eu no trance de admitir toda aquela fantasía histórica por ben da festa rachada, cando falou desde un balcón un francés con falso sotaque gabacho proclamando as tres verdades da revolución: liberté, egalité e fraternité. Xuro que non foi o meu estado seminarcotizado o que lembra que esas palabras unha a unha foron asubiadas pola xentalla alí reunida. Eu entendo e mesmo loubo a invención teatral, a ilusión (de ilusión non se vive) dramática, pero aquilo foi moito. E non é a primeira vez que sucede, como o aplauso encendido que a alocución dun prete vestido de prete a porter suscitou naquela masa de contrarrevolucionarios. Aproveitei que os franceses camiñaban Triunfo abaixo para seguilos na súa fuxida e escapar daqueles lugares. Agora, xa a salvo, só agardo que a celebración do ano que ven me colla nas Antillas ou, polo menos, en Cangas, onde o son das soflamas, arengas e aldraxes contra o francés non molesten os meus castos ouvidos. Supoño que hai xeitos de avivar o casco vello (non todo, curiosamente, senón o xa avivado), pero o de representar unha expulsión, unha batalla, unha loita non semella a mellor forma de facelo.
4 commenti:
En certos sectores olívicos (sic.) está latente -e nalgúns casos tan explícito que raia no ridículo: non me faga falar- un "viguismo" trasnoitado e pueril (de opereta) que comprendo e comparto plenamente os seus sentimentos, Arume.
Non sei agora -eu fuxín onda os franceses, coma ti, practicamente aló polo ano milnovecentos oitenta e moitos, cando se organizou por non lembro quen unha cea antireconquista creo lembrar que nun restaurante de Teis, á que asistiron algúns dos que agora traman de emoción dándolle patadas no cú aos franceses para logo bailar unha ridícula muiñeira de mala conciencia antibelicista- pero tamén adoitan na festiña esta, tapar o canto da marsellesa co himno galego, nun acto, ademais de estúpido e anacrónico, ofensivo para os que tomaron este himno durante moitos anos como símbolo contra a opresión.
Pero o pior que ten esta festa é o cutrerío, novamente indigno para unha cidade que algúns desexariamos cosmopolita, culta e coidadosa.
Mentres, o Casco Vello morre coa música de fondo da incuria, a ignorancia e a retórica barata dos nosos gobernantes.
Nunca debiches sair de Tapelia.
Mágoa, eu tiven que asistir á feira do queixo serodio e quedei sen celebrar o singular antroido vigués. ¡gensanta!...Sarcosí vuelve que te los comes!!!
Fale, por favor, Apicultor, fale dese viguismo. Non o tiña eu controlado. Haberá seguro: para min son dos que consideran que a rúa Venezuela a partir de Gran Vía cara ao Concello non é rúa Venezuela: é Prolongación de Venezuela. Manda truco.
Amigo PAblo EIfonso, con quen tantas veces coincido: ten agora tamén razón. Debín quedar no Tapelia. Esquecín, ademáis, engadir o do cutre, pero non quixen molestar demasiado aos meus amigos que hoxe ocupan, por certo, as portadas dos xornais. Pero, si, a min o espectáculo paréceme pouco organizado, demasiado voluntarioso, á marxe da imaxe un pouco obsoleta (xa ve que vou suave) dos postos ao redor da praza da Constitución. O que máis me sorprende, non obstante, é o entusiasmo de coñecidos nacionalistas nestas festas. Ao final, sempre teño a certeza de que é culpa miña non aturar festas deste tipo.
E, amiga Anabande: o queixo serodio seguro que estaba menos serodio ca algúns dos productos que alí se expoñían. Pero ese é outro cantar.
Posta un commento