Caxigalines nella Reguera'l Campizu

20 aprile 2007

HOSPITAL CASARES QUIROGA

Coinciden hoxe nos dous diarios da miña referencia os dous grandes da Literatura Galega na mesma terrible contradicción.
Xosé Luís Méndez Ferrín no Faro de Vigo, aínda que recoñece a crítica extendida entre a esquerda e o que el chama o "nacionalismo noso" cara Casares Quiroga, ["repróchanlle a Casares Quiroga varias actitudes. A saber: que disolvese a ORGA en IR e que obstruíse a nosa autonomía defraudando o Pacto de San Sebastián; que fose responsábel da masacre de Casas Viejas; que o 18 de Xullo, sendo primeiro ministro e titular de Guerra, non armase o pobo facilitando así o triunfo dos sublevados, especialmente os das provincias galegas; que desaparecese da política ao se iniciar a guerra e que, ao tempo, se ausentase de España; que estando a salvo na Francia liberada non apoiase o Consello de Galiza"] remata por aseverar que "toda a esquerda e todo o nacionalismo crítico co Casares histórico é unánime ao respectar a súa vida e conducta modelada nas virtudes democráticas que dimanan da ilustración filosófica e científica".
Manuel Rivas adica todo o seu artigo a glosar a nova xurdida na televisión portuguesa de elexir aos considerados Os Grandes Portugueses de todas as épocas. Ao fantasear coa posibilidade de que a TVG faga o mesmo con Os Grandes Galegos, Rivas propón unha especie de descuberta do que el chama Os grandes descoñecidos, entre os que curiosamente Rivas sobrancea a María Casares, filla de Casares Quiroga e citada no artigo de Ferrín.
O curioso do caso (polixénese ou conexión subterránea Rego de Auga e Camelias) é que ámbolos dous conclúen coa ignominiosa paradoxa de que o sanatorio de máis sona da fermosa cidade coruñesa leve o nome dun xefe da Falanxe coñecido non precisamente polo seu labor de beneficiencia. Rivas lembra: "Velaí un exemplo de como se entendía a grandeza hai ben poucos anos: poñer o nome dun pistoleiro ao principal lugar de curación. E aí se mantén ese histórico disparate, sen que se active un electrón de vergoña institucional"; e Ferrín propón "Está pendente un acto de desagravio a Casares Quiroga. O pistoleiro falanxista Juan Canalejo sigue a darlle nome ao Hospital que, na Coruña, depende do SERGAS do goberno autonómico PSOE-BNG. Esta é a Coruña e esta é a Galicia en que vivimos".

Que Ferrín sexa atendido: que o Hospital, pois, leve o nome de Santiago Casares Quiroga: non haberá nesta terra desagravio maior.

6 commenti:

Anonimo ha detto...

Asino a proposta.

Anonimo ha detto...

Eu tamén. Pero é moito o traballo que queda por facer para recuperar todo o que se perdeu durante tantos anos de ignominia. Nas cidades e sobre todo nos pobos.

Marcos Valcárcel López ha detto...

Totalmente de acordo coas propostas de Ferrín e Rivas. Que a demanda se convirta nun clamor en todo o país...

Anonimo ha detto...

Súmome a tan xusta demanda. É vergonzoso que o principal hospital da Coruña, un dos pioneiros do mundo en cardioloxía, aínda leve o nome dun falanxista como Juan Canalejo. Ferrín e Manolo, coma sempre, capitanean a nave coa "luz náufraga das madrugadas" (Manuel Antonio dixit).

Marcos Valcárcel López ha detto...

E os nacionalistas debían sumarse con entusiasmo a esa homenaxe: sequera para facerlle xustiza ó quizais demasiado criticado, no seu día, lider republicano por tantos galeguistas.

Anonimo ha detto...

A crítica galeguista a Casares Quiroga comeza no propio Castelao e, segundo o que se le no "Sempre en Galiza", non aparenta sen fundamento. No proceso estatutario, Casare comportaríase no que xa era tradición dos políticos de aquí -singularmente, gobernantes- en partidos españois: cando o proxecto galego non casa co proxecto ou momento partidario e madrileño, desbótase o proxecto galego ou, cando menos, ponse na lista de espera. Tradición que, por certo, continúa e ben á vista está.

En tal sentido, a crítica a Casares non me parece nin fóra de lugar nin excesiva. Ora ben, a memoria histórica do personaxe non se limita a ese aspecto do seu perfil e actuación política. "Os libros arden mal", por outra banda, trae ao nivel básico da lembranza o expolio e ensañamento do franquismo triunfante sobre a súa imaxe e bens; á luz do acontecido, poucos excesos se poden desbotar calculando qué farían coa súa persoa de facérense con ela, viva ou morta.

Por esas diversas causas, probablemente a cidade da Coruña tería que conmemorar a figura de don Santiago (máis alá dos acenos realizados no seu día polo alcalde Vázquez) e secundala o conxunto do país. Dubido, así e todo, que un complexo hospitalario -elemento substantivo do benestar contemporáneo, pero un tanto parcial na significación social- sexa a concreción máis adecuada.

Con todo, o simbolismo da substitución, e mesmo a relevancia do centro no ámbito da atención e a investigación médica, actúan en prol da presente proposta e intención. Pola contra, a difusión da marca "Juan Canalejo" (en ámbitos, xaora, perfectamente ignorantes sobre o personaxe homónimo) seguramente retraerá.

Se isto colle traza de ir adiante, Arume, eu desde logo non me hei opoñer. Porén, o que opino xa está dito.