A escasos metros do hotel estaba a biblioteca: na arborada piazza Bellini, algo deteriorada polo tempo e pola incuria napolitana, que agochaba unha fonte coloreada de frases escritas sobre o mármol, a estatua esquecida de Bellini, uns bancos cheos de follas e papeis non recollidos e unhas ruínas gregas que semellaban pedir perdón entre tanto ramallo. A primeiras horas da mañán, xa había xente nas sillas das terrazas apurando o primeiro café do día.
Para entrar á biblioteca había que subir unha escaleira de porte barroco e cruzar unha enorme porta, labrada con debuxos e arabescos, ata chegarmos a un claustro algo máis cuidado, dentro da neglixencia habitual do país. A sala de conferencias era un antigo refectorio e aínda que utilizaban megafonía era insólito escoitar, entre o murmurio da xente, a conversa que quince ringleiras máis adiante levaban de forma discreta os colegas.
O sol que entraba no longo salón quecía os corpos mentres o rumor da sabiduría soaba ao lonxe como un mantra adormecedor. As fiestras estaban abertas e podiamos escoitar, ao tempo, o doce pitar dos napolitanos e as campás dos centos de igrexas que elevan as súas cúpulas por riba dos tellados do casco vello. Angustiábame estar pechado entre aquelas paredes fermosas dun antigo convento, e imaxinar a cidade fóra, co seu ritmo frenético que o día anterior albiscara. Pero non había remisión: as xornadas eran maratonianas e nin a pausa para a comida lixeira perto da universidade foi suficiente para docificar a sensación de enclaustramento, por moi interesante que transcurrise todo.
Pola tarde houbo outra longa sesión de erudición inesgotable, mentres desde moi cedo, sobre as catro e media, facíase de noite. Saímos ás sete e baixamos de novo á praza: alí estaban xogando ao fútbol uns rapaces algo mangallóns xa, coa verxa da entrada como portería e cunhas camisetas do Barça recén mercadas. Nun bar desa mesma praza, que tiña a apariencia de ser un lugar de encontro de estudantes algo noctámbulos, tomamos unha cervexa antes de irmos cear a outro restaurante de novo sen sairmos da propia praza.
Ese día transcurriu sen me mover o máis mínimo. Nápoles continuaba a ser un enigma, desta vez algo máis intrigante, para a miña curiosidade e a miña impaciencia. Só cando vin a Sofía Loren (minuto 3:22 do video) días máis tarde cruzar a rúa Constantinopoli, onde parabamos, e ir cara a praza Bellini en Matrimonio all'italiana, fun quen de aprezar que aquela inmobilidade estaba perfectamente xustificada.
Nessun commento:
Posta un commento