ANXO ANGUEIRA, FÓRA DO SAGRADO

Acabo de ler o novo libro de Anxo Angueira, un poema de intensa envergadura, de corpo mítico con Vigo ao fondo. En forma de caos metalúrxico, como as faíscas que vemos xurdir ao templar barcos por Teis, Angueira nomea, a xeito de himno ou ledaiña vigorosa, o seu mundo. Máis ben ponlle nome ao mundo, sustantivos, nomes propios de persoas, lugares, literaturas que cobran vida de novo ao ensarillalos verso a verso, case sen pausas, coma contendo a respiración, en forma de estertor heroico dun Vigo que Angueira ama. Do val de Manselle a Sárdoma, do Cúa ao Lagares, de Oscos ao Galiñeiro, Angueira recorre unha xeografía de derrotas, de oprimidos, de desaparecidos. Furanchos, asteleiros. Barrios obreiros de rúas húmidas e abandoadas, areais ocultos de mariñeiros fusilados, memorias de combatentes. Entre eses mapas, amistade, camaradas, fraternidade. E unha linguaxe poética innovadora, complexa, difícil, con deliberada ruptura antipatética: para axudarmos, quizáis, a racionalizar a poderosa emoción que xurde das súas proclamas. Fóra do sagrado é unha obra de madurez extraordinaria, de forza poética pouco común. Só sinto non poder escoitala na súa propia voz de rapsoda inigualable. Tempo haberá, supoño, para disfrutalo. Noraboa, Poeta.

Addenda: veleiquí os versos nos que dun xeito persoal arrebata a tensión dramática daquela secuencia memorable de Tiempo de silencio para trasladala a ese Vigo que tanto amamos.

porque hai cidades tan atrapalladas
tan embeleñadas e cabronas
tan insoportables espalladas esmagadas
tan feridas e rabuñadas por zuruxanos de entrañas metálicas
tan escachadas estoupadas por fogueira lumeiras fachos de luz e moxenas ao vento
tan procurando cegas máis avante
tan estranxeiras e duras e hostís
tan próximas e íntimas
tan amadas
tan odiadas abominadas e detestadas por meu odiado amigo Amado Noia
tan Silvia Penas Brais González Aitor Rivas Iago Castro
tan María Comesaña Isaac Xuvín Xabiel Xil Xardón Oriana Méndez
tan cheas de escaleiras e de ceos
tan cheas de partidas de chave en Espiñeiro Teis cos metalúrxicos
tan cheas de postouros para as chaves que abrirán o definitivo asalto
tant cheas de furanchos hortensias e inocentes
tan cheas de currunchos negra sombra amor horror e de recantos vexetais
tan cheas de Delicias de Caeiro e Morenos de Lavadores
tan cheas de fiadeiros alfolís moxenas charamuscas cantareiras queixume xistras
airiños ventos das cíes
tan cheas do pandereteiro Militón
tan cheas de quitarras e zanfonas de gaitas de pianos piardas pianolas da Collona
tan vivas e rebulideiras
tan repantrigadas delouradas ó sol á luz ó mar de liño azul en maio e sempre
tan campamento de inverno e de días de labor
tan barcos de pedra de Rosa e Leónides de Carlos
tan baleiras e ausentes e outra vez cabronas cabramatonas
tan ausentes
tan ausentes acabouse
que non teñen catedral