O APARTAMENTO DA RÚA 72

Chegamos un pouco tarde. Sen maletas. Collimos un taxi e dirixímonos á cidade. O taxista pisou a fondo o acelerador por aquelas autostradas con miles de cruces, desvíos e cartaces inmensos con nomes familiares. A máis de 150 kilómetros por hora fomos acercándonos, cos ollos postos no horizonte entrecortado ao lonxe. Pouco a pouco aquel horizonte fíxose cada vez máis nítido e as cúpulas dos rañaceos comezaban a albiscarse con claridade. Chegamos coa mesma velocidade de vértigo a unha ponte enorme de ferro. Por entre o armazón metálico as luces das fiestras encesas movíanse coma nun soño irrecoñecible. Entramos na ponte coma se fora un túnel; penetramos naquela esfera de edificios xigantescos, engulidos coa compracencia forzosa do medo. O taxista decidiu mudar de recorrido, pero non de vértigo. Tomou a Quinta avenida cara o norte, cruzou por medio da escuridade de Central Park e parou nun semáforo diante do Dakota siniestramente iluminado. Xirou á dereita pola rúa 72 e con lentitude foi buscando o número. Xirou de novo á esquerda por Columbus Avenue e deixounos aínda a douscentos metros da casa. Recollimos a mochila e camiñamos polas beirarrúas, co frío xiado do mes de febreiro, ata chegar ao cruce de Broadway e Amsterdam Avenue. Naquel mesmo lugar, coa saída do metro da liña 1, concentrábase a xente á espera de algo que non sei, siquera hoxe, descifrar. Na esquina o Gray's Papaya daba unha luz alaranxada á rúa. Cruzamos o semáforo. Seguimos por debaixo dun andamio, pasamos diante dun local de apostas, con varios homeless á porta cos seus carriños cheos de bolsas de plástico, e, por fin, acertamos coa porta. Chamamos. E. baixou recibirnos e subimos por unha esqueira torta, inclinada ao abismo. Abrimos a porta do segundo andar e entramos naquel pequeno apartamento, coa cociña nun recuncho, o baño tamén inclinado, unha sala con sofá, un dormitorio cun edredón de froles e unha terraza que daba a un patio, como aquel de Rear window. Despois de colocar a única mochila que nos quedaba no chan, mirámonos e descubrimos que todos acababamos de pasar pola experiencia máis fermosa das nosas vidas. E iso que só era o comezo.