DE PERSIA

Hai máis de dous anos recibín carta de MS. Desde Teherán. Empregaba un español espléndido, sen apenas erros, e un estilo elegante ao tempo que extremadamente respectuoso. Solicitábame información sobre cursos na universidade e sobre a posibilidade de vir aquí a facelos. Respostei a carta poñéndome á súa enteira disposición, pero coa case certeza, froito doutras experiencias, de que a correspondencia ía rematar nese meu envío. Pero case ao tempo de lle mandar o correo, MS volveume respostar amosando un interese enorme e un coñecemento da cultura española moi notable: o español seu, ademáis, era moito mellor ca calquera dos que adoitemas ler nestes tempos, sexan ou non de alumnos ou profesores. 

Mantivemos a correspondencia varios días (con propósitos máis ou menos precisos de vir a Vigo ou a España), pero logo non souben dela durante varios meses. Pero un día chegou outra mensaxe na que me comentaba o seu interese case inmediato en vir. Solicitábame un informe e un convite para poder alegar diante da embaixada española en Teherán que estabamos dispostos a admitila aquí nos cursos de doutoramento ou de postgrao. Durante tamén un par de meses estiven pendente da súa sorte. E puiden saber que non fora elixida. Que había outras antes, pero que ela seguía tendo interese, moito interese en vir e que me agradecía os esforzos realizados.

A primeiros de Setembro deste ano apareceu pola facultade, cando nin siquera comezaran as clases e os pasillos eran un ermo completo, unha rapaza de longuísimos cabelos, rizados e alborotados, dun cor entre vermello e pardo, cun sorriso inesgotable: "Son MS", dixo cos ollos grandes, completamente abertos. Alí estaba ela con ese español que apenas lle saía naquel primeiro encontro pero que entendía á perfección. Explicoume que viña facer o único curso que promovera o noso Departamento, un sobre políticas de xénero que non comezaba ata máis tarde.  

Aproveitou os primeiros días de outono para vir a outras clases: na miña, unha tarde de outubro, estivo mirando o Lazarillo, unha versión algo expresionista, non desdeñable aínda que de lixeiro e ambiguo cheiro falanxista, do clásico picaresco. Ao final da clase comentou, sorprendida, o peso da relixión en España e as similitudes na actualidade con Irán. 

Deixou de vir para asistir ás aulas de estudos de xénero e para impartir de xeito ocasional clases de azerí e de persa. Pasou tardes enteiras de inverno, facendo amizade con Anabande, na biblioteca e foi compañeira de célebres troulas polas noites viguesas con todos nós co seu permanente sorriso, ao tempo que nos ensinaba, coas gargalladas do pudor difícilmente disimulado, as palabras tabú do seu Teherán querido. Nesas longas paroladas o mundo de Irán (o mundo sobre todo dunha muller nova en Teherán) facíasenos familiar a costa de preguntarlle polos costumes cotiáns, polas normas de andar pola rúa, polas leis arbitrariamente veladas ou executadas, polos flirteos, as aventuras amorosas, os lugares para o encontro sexual, os compromisos matrimoniais, o nivel de estudios, a presencia da cultura occidental no día a día. En fin: esas pequenas cousas tan grandes que constitúen unha vida enteira. Por ela, soubemos que non sabiamos nada, que todo aquel mundo, dominado pola represión e o rigor autoritario, era, a pesar de todo, especialmente complexo. Aínda quedan interrogantes para outras noites de tertulia e coñecemento.  

Estaba moi ilusionada estes días coa posibilidade dun cambio en Irán. Seica agora anda moi preocupada: as novas que veñen dalá non son boas. A súa familia fala con ela con frecuencia: está ao tanto da actualidade. E sabe dos problemas diarios. Tamén está en contacto con outras residentes iranianas en España ou en Europa. Unha tristeza escoita na súa voz estes días.

Vaia desde aquí o meu alento para ela e para todo o Irán en tempos de revolta civil contra a imposición moral, relixiosa e política dun réxime autoritario.  

Nota: hoxe toca Irán: réximes autoritarios hai a centos. Tristemente: algúns máis silandeiramente crueis como Arabia Saudí, segundo o meu amigo Ahmed, que aínda estivo alí hai ben pouco.