Quedei co dato que fornece o CIS e magnificamente glosa Calidonia: o 17% dos internautas empregaron os blogues para se informaren. Non é aínda moito, pero xa é significativo. Pero o máis importante é que agora mesmo resulta, xunto co teletipo do feisbu e do twitter, o único xacemento de xornalismo de máxima pureza. Os máis modestos como comentaristas; os semiprofesionais ou profesionais cos resortes habilitados a máis non poder.
Pero, cos xornais de arredor, preparados para crear realidade interesada (con cálculos que inclúen censuras e leis de funís), imos ter que afiar máis o gume. E ser máis críticos por rigurosos, máis contundentes por serios, máis terribles por maior cuidado e elaboración na escrita.
Eu, que agoiraba bailadelas de morte ditosa polo entretemento do feisbu, teño que proclamar que polo que a min respecta esta casa vai presentar batalla. A todo. Mecajonacarracha.
3 commenti:
Amigo Arume, aquí estaremos para seguir con interés os comentarios que queira amosarnos. Sempre interesantes.
Alégrome do seu renovado espíritu de combate e pídolle que acolla na súa casa unha anécdota que quero contarlle. Ningún sitio millor que este!
Co seu permiso, di así:
Hai uns anos chegou a miña casa unha rapaza coa intención evidente de venderme algo, pero para evitar que lle pechara a porta nos fuciños, pediume que aceptara responder unha enquisa (alguén lembrará ter vivido esta esperiencia). Díxenlle que si.
Armada de folletos na man esquerda e caneta na man direita, comenzou o interrogatorio.
As preguntas eran os tópicos habituais e as respostas, do máis disparatado.
- Qué espera do futuro?
- Que o Celta se clasifique e non chova a fin de semana.
Ela facía unha marca nun suposto recadro correspondente á miña resposta.
- Cales son as súas afeccións?
- Pasear coa miña muller pola praia e xogar cos nenos ao parchís.
Ela, outro sinal.
- Cómo ve o mundo actual?
- Moi mal, moi mal! A xente non bota o lixo nos contedores e hai cagadas de can por todas partes.
A cruz, no seu lugar.
Así seguimos un rato ata que o xogo comenzou a cansarme. Entón díxenlle:
- Non estou moi convencido da resposta a quinta pregunta. Podería repetirma e ler o que lle contestei, por favor?
Ficou desconcertada.
-Podería ver todas as respostas? Dixen.
Púxose nervosa e apretou os papeis contra o peito.
-Non hai tal enquisa, non é certo? Vostede, en realidade, quere venderme algo!
-Tén que perdoar. A nós obrígannos... Quería falarlle dunha enciclopedia de primeiros auxilios que...
-Mire, díxenlle ao fin, non estou interesado en ningunha enciclopedia, pero se me quere vender algo, prégolle que mo diga direitamente e non me faga perder o tempo con ningunha enquisa.
Xa saberá Vde a que ven todo isto!
Cando hai uns días recibín dúas enquisas na casa, con catro preguntas cos recadros correspondentes e un espacio para colocar os meus comentarios (por moi disparatados que estes fosen) sentín a sensación de que alguén, unha vez máis, me quería vender algo.
Esta vez non era unha rapaza coa ingrata tarefa de ocultarme as intencións últimas para poder gañar un xornal. Era o conselleiro de educación da Xunta de Galicia que, con toda “cordialidade”, pretendía endilgarme un producto fabricado e empaquetado, de ínfima calidade, que eu non desexo e recurrindo as máis burdas técnicas de vendas a domicilio.
Enfín, un saúdo Arume.
A min tamén me pasou o da enquisa, hai ben anos. A rapaza era guapísima, unha pasada, e díxenlle que pasara, por dios. Xa sei que corrín o risco de que me pasara como ao da droja no colacao, pero non foi así. Non todos temos a mesma sorte.
En canto ao da outra enquisa, a miña pregunta segue a ser: o pai e a nai teñen que estar de acordo en que lingua queren que estuden os seus fillos? Dígoo porque so dan un papel por neno. Entre outras cousas, claro. En fin.
O que tiña que haber era un xornalismo de investigación riguroso, en formato papel ou en internet. En Galicia non o hai por motivos facilmente imaxinables: por non lle tocar as bólas ao poder (que pon anuncios institucionais e distribué "axudas" á prensa) e aos poderosos (chanchullos laborais nas empresas, escándalos financieiros, industrias contaminantes, etc.).
O papel dos blogs parece outro: é o de opinar, matizar, valorar, nun sentido partisano moitas veces. É a nova "canción protesta" dos nosos días.
Neste momento os blogs están a facer un labor importantísimo de control, ou polo menos de levantar acta, da desfeita que está a levar a cabo Feijóo respecto do galego e da cultura galega. É a "campaña de demolición", afortunado termo que empregou hai semanas X. M Beiras.
Posta un commento