Máis ca bar é repoñedor de forzas, abrevadeiro efímero para pes cansos de trapelar arriba e abaixo polo Corte Inglés. Pero é un clásico da restauración (no sentido máis estricto da palabra) viguesa: o Coral. Na esquina Ecuador con Cuba, enfrente mesmo da parada das taxis, nunha das zonas máis concorridas da cidade, este bar leva trasegando comidas desde hai moito tempo, cun servizo bastante estable, xa veterano, con indiscutible éxito de público e crítica. En días especiais, resulta imposible atopar mesa nel, a pesar de que a súa disposición, non moi preparada para o xantar, non convida moito. Os pratos combinados (e rotundos na súa esaxeración calorífica) son a súa especialidade, aínda que, para os que coma min prefiren o piscolabis matutino, o pincho de tortilla, xenerosa tapa gratuita anexa á bebida, é máis ca glorioso.Pero, se sae aquí, nesta galería de bares recomendabilísimos de Vigo, é polo panorama social que amosa: en primeiro lugar, unha presencia case en exclusiva de mulleres, excluidos os ocasionais empregados masculinos do corteinglés. Dependientas e visitantas do gran armacén enchen o local de forma preferente, sempre cun prato de comida diante. Pero dentro desta marcada tendencia (oposta ao exclusivo masculinato da camareiría, un pouco sobrepasada de peso, todo hai que dicilo), o rumboso grupo de mulleres de (in)certa idade sobresae da media, coas súas blusas asedadas (en pleno inverno), a súa bijoutérie ao completo, o seu abrigo de pel (do que sexa) por riba dos ombreiros e, por suposto, a súa cabeleira cardada en pompa platino. O de menos, porén, é a indumentaria: o fundamental é ise prato (media ración disque, pero rebosa unha fonte) de lacón con grelos ou de cocido que a media mañán e en silencio pulen con aseada dilixencia.
Este panorama, repetido de mesa en mesa con idéntica aceno de gula, a iso das dúas da tarde, ben merece unha visita ao local. Aparte de probar a grandeza do pincho reglamentario, veremos unha das imaxes máis auténticas do pracer do bó dente e da exaltación tácita da amizade.
1 commento:
Dame algo de pudor escribir algo eiquí despois das tan interesantes verbas do comentarista anterior.
Arumes: permítame contestarlle na súa casa á conversa iniciada "can Bouza", que din en mallorquín. Porque supoño que os que alí van non lles interesa unha acotación a un detalle do post do autor(off the topic, creo que se di).
Eu constataba que foron as forzas conservadoras as que se enfrontaron ao plan Palacios. Sobre o fondo do asunto: en liña coa obra do autor: monumentalista e grandiosa de máis (ao meu gusto), aínda que con obras excelentes ( a min si que me gusta Correos). Sobre o plan en si creo que se anticipaba décadas sobre o seu tempo, e aportaba daquela solucións que hoxe intentan buscar e non dan atopado (a diferenza de usos na cidade, por exemplo). Tendo en conta como foi o urbanismo vigués da postguerra - ata hoxe - eu si lamento que non fora adiante o Plan Palacios, aínda que só se cumprira unha décima parte.
Posta un commento