BANDA DESEÑADA EN VIGO

Nunha esquina do barrio do Calvario, entre as rúas Vizcaia e Catalunya, pervive un dos espazos máis singulares de Vigo, xa comentado noutro post: a tenda de comics Banda Deseñada. Nun local modestísimo, pero repleto de libros e obxectos de todo tipo (xogos de rol, gadgets, insignias, camisetas, lápices) relacionados co mundo do comic, o dono do local (seica hai outra persoa ao mando, pero nunca a vin) acolle non só a afeccionados de tal heteroxéneo xénero cultural senón que dedica aos seus cada vez máis numerosos hóspedes o seu tempo cunha paciencia que parece tender ao infinito. Explica os argumentos dos libros, dá detalles eruditos sobre o autor, comenta as últimas novidades, aconsella segundo a idade dos posibles lectores, charla sen máis sobre calquera cousa relativa ao seu mundo de ficción gráfica. 

O sábado pola mañán, coa excusa de mercar algúns agasallos e de recoller algúns libros xa reservados para adquisicións masivas, tivemos a oportunidade de desfrutar deses intres fermosos que proporciona a entrada nunha librería onde se sabe e se coñece ben o percal que alí se vende. Teño que engadir que o amabilísimo propietario da tenda ofrece un blog fantástico, que renova de cada pouco con intelixentes sínteses sobre os libros que recomenda, útiles referencias para facermos conta do que se trata. Na propia tenda merodean parroquianos que follean con tranquilidade os comics que exhibe nos seus andeis ou clientes que pasan alí o tempo piticando aquí e alá na procura dun bó exemplar que levar aos ollos. 

Eliximos, daquela enorme e interesante oferta, tres libros que están a ser convenientemente devorados. O primeiro, de Taniguchi, Un zoo de inverno, que non remata por entusiasmarme, aínda que non permite que faga crítica algunha á súa xenial mestría no trazo das liñas nin a construcción de cada unha das imaxes. O segundo, de Davide Osenda, Última lección en Gotinga, cun prólogo de Piergiorgio Odifreddi (un militante activísimo da ciencia e da razón, o que pode ata parecer singular neste tempos de clerigalla infame pero que resulta estimulante) que me permite recobrar as miñas xa esquecidas devocións polas matemáticas cun precioso texto e uns debuxos acuarelados de grande elegancia. E o terceiro é o clásico de George Sprott 1894-1975, de Seth, ao que xa lle tiña gañas e que seduce desde a súa portada ata os máis mínimos detalles: unha alfaia da banda deseñada, inclasificable pero, sen dúbida, obra mestra indiscutible. Por certo, a tenda posúe a versión en inglés, con pasta dura, que ben pode ser un agasallo de primeirísimo orde, cunha fermosa e impactante portada (na foto do post).  

Xa dixen que eu non son un forofo da banda deseñada. Desprezo unha parte enorme do seu caudal (todo aquilo que mira ao fantástico ou ao lendario), pero estas obras conseguen que me afeccione pouco a pouco a esta modalidade entre literaria e plástica. Tanto é así que conto os días para a vindeira visita a ese curruncho do Calvario vigués (recomendado moi vivamente por IPP) no que me está agardando El caso Sorge como auga de maio en pleno xaneiro.