Para IPP, unha muller extraordinaria
Este é o tempo de agarimar a memoria
dos amores antigos
que non foron posíbeis.
As rapazas da brisa,
perfil de porcelana polas rúas, un rumor
de ollos sorprendentes, un papel
de códigos arcanos.
Ela chámase Sombra
e ninguén a coñece. Non vive nesta praza
abrasada de pombas,
non é luz deste barrio, anda perdida
no texto indescifrábel da cidade.
Ela era
azougue clandestino, un corpo que pasou
atravesando as órbitas da lúa,
da lúa negra.
XMAC, Tempo de sal.
Nessun commento:
Posta un commento