DE CATARSE

Ando estes días de congreso académico. Canso xa de tantas horas adicadas á organización das ponencias, comunicacións, xantares e ceas de conferencistas. E iso que aínda falta a tarde de hoxe e todo o día de mañán. O peor, con todo, é termar desta caste convidada por méritos da escrita, claro está, que quedan radicalmente desmentidos cos disparates da súa vida máis doméstica. Porque hai que ter un valor, só equivalente á senvergonza que manexan algúns, para aturalos máis do necesario. Avaros por natureza, soberbios por tradición, envexosos dos demáis, golosos cando non pagan, luxuriosos se se tercia a ocasión que sempre, por suposto, buscan, preguiceiros á hora de ver e escoitar aos colegas, e airados cando algún ousa a decirlles co bo gusto do que carecen que o rei vai espido. Son o compendio dos vicios segundo a vella categoría cristián que non sempre ten que ser cumprida. Pero se algún dos que os admiran puidesen contemplalos na intimidade das conversas á hora do xantar ou de cear, quedarían abraiados da altura moral dalgúns tipos: unha auténtica miseria hominis. E perdoen o desafogo.