TÍO BENITO DE BARRANTES

Era imposible atopar onde comer o día 25 pola zona do Salnés. Probamos no Che da Vichona. E tamén no Muiño ou no Forcado de Dena. Cheo ata a bandeira: unha ou dúas horas para xantar. Eran xa as tres. E decidimos ir a un dos nosos clásicos: o Tío Benito de Barrantes. 

Esta foi unha das primeiras tabernas, case restaurante, que coñecín cando cheguei por primeira vez a traballar a Cambados. Daban ben de comer por poucos cartos e aportaba a singularidade dun dono que estivera de camareiro en hoteis de luxo pola Cuba dos anos cincuenta e polos clubes nocturnos de Nova Iork daquelas mesmas épocas. Deixara os combinados do Ambassador por unha modesta baiuca no medio medio de Barrantes. Co tempo foi deixando o negocio á súa filla espelida e encantadora, Irene, que foi quen engrandeceu o local e deulle a sona que agora mesmo ten, con cheos case diarios e imposibilidade de atopar mesa nos días feirados. O día 25 chegamos ás 3 e cuarto, e, como era xa demasiado tarde, os anteriores da longa lista de agarda desesperaron e deixaron que puideramos sentar ás 4. 

Nunca é tarde se podemos xantar en semellante paradiso. Ameixas enchidas de sabor, callos (típico dos domingos e celebracións), pulpo con cachelos, xamón asado e un flan coñecido en toda a bisbarra, que convén reservar cando se pide a comida. O comedor estaba completamente cheo, co balbordo que dá a satisfacción de comer espléndidamente. 

O viño que tomamos non foi un Barrantes, senón un Albariño criado con todas as súas mans: as uvas do pai Camilo Lojo, a elaboración do fillo Marcos (a quen lle din clase e agora é experto enólogo de Gran Bazán), o deseño do etiquetado doutra filla, o nome da empresa de Saladina Abal, a nai de todos eles, e o servizo, coa axuda dun equipo de camareiros impecable, insólito por estes pagos (a un deles podemos outorgarlle o premio ao mellor camareiro de Galicia), a cargo desa excelsa restauradora (nunca mellor dito) que é Irene.  

Vaia esta anotación, xunto coa foto da etiqueta dos seus viños coma homenaxe a un dos máis nobles oficios que coñezo, por non dicir o máis, que consiste en dar de comer ás persoas. O que ocurre é que no Tío Benito a nobreza é de grande de Galicia. Bicos e noraboas para eles.