MULLERES

O centro de Vigo polas mañáns é un territorio de mulleres. Agás os empregados dos bancos con ínfulas de executivos que pisan a beirarrúa para tomar o café do mediodía, o resto das persoas que pasean pola rúa son mulleres. Mulleres que falan con mulleres, mulleres que negocian con mulleres, mulleres soas, mulleres que traballan nos comercios de roupa, de zapatos, de libros, mulleres que compran a mulleres que venden, mulleres que organizan o tempo, mulleres que contemplan o mar desde Colón co sol quente deste verán prorrogado. Mulleres por todos lados. Mentres tanto, en naves da periferia, en talleres dos arredores, en polígonos da bisbarra, se concentran os homes (por suposto, tamén outras moitas mulleres), ausentes, expulsados do lugar central da urbe. Non é máis, tal vez, ca unha simple cuestión xeográfica, pero a vista desta paisaxe totalmente femenina permanece oculta para a maior parte dos homes, que se perden esta exhibición ostentosa da nova realidade social. Por iso non podo soportar que nas fotos dos poderosos (emprego o masculino a posta) sempre saian homes traxeados por unha ou dúas excepcións femeninas (con traxe, por certo, tipo xastre). Cando veremos tamén aí a mesma ocupación femenina que vemos no centro? Todo se andará e confío que axiña: polo de agora, a rúa é súa.