OGROBE

Será porque a miña primeira filla naceu alí e aprendeu a camiñar por entre os arumes dos piñeiros da Toxa ou porque vivín un par de anos entre aquela xente bravú e xenerosa ou porque probei as mellores escumas de mar entre as súas praias (a Lanzada por riba de todas) ou porque disfrutei da súa luz brilante de illa, vento e salitre, a verdade é que quero dun modo moi especial a Ogrobe. Hoxe ademáis ten como alcalde a un antigo alumno (talentudo e boa persoa: os meus desexos de que todo lle vaia ben). En fin, todo esto explica a nosa querencia anual (non sempre cumprida) de acercarmos á súa Festa do Marisco. Este ano van pola edición XLIV e, como sucede desde os últimos anos, o número de días adicados a tal molicie vai in crescendo, sen menoscabo dos seus sinais particulares: unha razonable (racionable, máis ben) e suculenta oferta de pratos, unha organización perfecta, unha limpeza exquisita e unha eficacia no servizo verdadeiramente extraordinaria. Por iso, non é difícil asegurar que se trata da mellor festa gastronómica de Galicia (e, como redundancia que non evito, do mundo). A "bulla" nestes días, hoxe concretamente, foi escasa, pero, como todo o mundo sabe, durante estes días vai a máis, ata rematar no fin de semán seguinte (ponte festeira coa que fan coincidir o rito pantagruélico) cando chegan á península ogróbica vándalos, alanos e, sobre todo, suevos, abofé que famentos, a papar nécoras, libar albariños e durmir a prea toda a tardiña para empalmar (con perdón) coa noite para entregarse a praceres indómitos, que prefiro silenciar. Nestes intres de euforia (tras o enésimo golazo de Messi) só alcanzo a declarar: "Cacabelos, longa vida á Festa do Marisco".