MERCERÍA SALDAÑA

Xa saben das miñas debilidades polos paseos matutinos polo centro das cidades cheos de mulleres que viven intensamente a rúa e polo ambiente inigualable das peluquerías tamén de mulleres ás que acudo con indisimulado interés. Hoxe veño do sancta sanctorum: a mercería Saldaña na rúa Progreso de Vigo. Fun mercar alí unha fita para a miña filla que vai de labrega medieval á festa da escola e, coma sempre, foi unha experiencia mística.

O local non é pequeno: é ínfimo. Atenden catro mulleres (polo menos hoxe: teño visto ata 6) nun espazo de non máis (e non esaxero nada) de 9 metros cadrados. En total: contado o territorio do cliente (palabra impropia para estes casos) e a fina liña en forma de l que serve para movemento dificultoso das dependientas (palabra aínda máis impropia: porque aquelas mulleres abranguen case todas as facetas do comercio, da saúde social e da felicidade humana).

Ese espazo vital, baleiro de caixas, debe de ser mínimo comparado coa trastenda, que un imaxina infinita e impenetrable. Só esas mulleres de espíritu heroico son quen de atopar botóns, medias, broches, engarces, acericos (non sei se en galego hai outro termo: este en castelán é ben fermoso), blondas, guipures, gasas (que, por certo, ten que ver coa Gaza palestina porque era dalí de onde viñan hai moito tempo) ou, agora co entroido, falsos fulares de marabú. Pero ademáis da súa memoria para reter e coñecer o lugar onde atoparen calquera cousa, son quen de adiviñaren na indefinición habitual do comprador o que o comprador desexa. Pero non quedan aí nunha eficaz demostración de comerciantes ideais: louban a petición da cliente ou melloran, con consellos sempre atinados, as súas decisións. Pero tampouco rematan cando a compradora queda satisfeita co trasego: cambian de tercio e falan do tempo (mentres lle pousan a man á clienta para que vexan o frío que teñen) ou, como hoxe puiden comprobar con emoción que agora transmito, eloxian o peiteado da clienta e mesmo lle preguntan a que peluquería vai. Todo isto nos apenas cinco minutos que un comprador para mirando o ritual.

Cando ía por este Vigo de hoxe, soleado e maravilloso, atopei na nova marquesina de Foster (non sei que ten de particular?: é elegante, pero nada doutro mundo) un anuncio dunha nova firma comercial na cidade, unha das máis grandes do mundo. Niso pensaba eu en medio de Saldaña. E pensaba que eses dous mundos han ser por forza perfectamente compatibles. Porque o que ofrece ese cumio da mercería (non todas poderán resistir os avatares do tempo, pero Saldaña si)nunca poderá ofrecelo ningún outro comercio do mundo.