MIGHTY BOB

Tras un día de divertidísima tertulia en torno a unha lamprea, da que darei conta máis adiante, teño un mínimo tempo para narrar o inenarrable. En primeiro lugar, o camiño de ascesis mística cara a montaña onde estaba anunciado o descenso do deus de Duluth. Como era de esperar, a subida constituiu unha proba nova de fe por varias razóns, entre as que debo destacar compartir un autobús de dobre lonxitude, modelo verme, coa modernidade talludita e enrolladita, recelosa de ser levada a Benidorm antes ca ao Ifevi, e padecer unha ximkana frenética por carreiros e corredoiras estreitas e curvas de Lavadores e Cabral, baixo unha calor abafante. Ao chegarmos ao recinto, unha cola increíble para vixiar que non levabamos cámaras nin videos permitiu calibrar a ollo varias cousas: 1. A relativa variedade xeneracional, cunha maioría notoria para quintas entre 1955-1965 con galas ad hoc (ou sexa a camiseta tripeira, pero negra); 2. A maioría masculina nos asistentes; e 3. O perfil clase media, digamos de cheirume universitario, predominante.

Á entrada dúas grandísimas telas coa lembranza nada subliminal de que todo aquilo o organizaba a Tenencia de Alcaldía. Vimos a un par de amigos da mocidade pontesa e a non poucos colegas de Santiago. O arrecendo nostálxico era evidente. Pero conviña coller sitio. E tratamos de situármonos perto do esceario. Hai que dicir que fomos a familia en pleno (a miña filla de 11 anos non logrou baixar a media de idade nin un día) cos irmáns correspondientes cos respectivos adláteres: un, entregado á causa como ninguén no mundo (o grande Chiquito de la Highway) e a outra, S., neófita que viña por ver de iniciarse.

O espectáculo comezou puntual sobre un esceario sobriamente negro, cun arranque blueseiro de primeira co seu Leopard skin pill box hat. A segunda canción, Lay, lady lay, que case todo o mundo coñecía, alomenos nos versos introductorios, animou máis o concerto, aínda que podo dicir que non foi a mellor versión que se podía sacar dela. A miña memoria é incapaz de lembrar despois a orde das cancións, pero por alí pasaron Thunder of the Mountain, It's all right ma (I'm only bleedin'), Stuck inside of Mobile  ou Highway 61 Revisited, impresionantes ata o delirio, arroupadas por un grupo de músicos fascinantes na súa sobriedade e no seu talento. Alternaban esas cancións míticas coas algo máis lixeiras do último disco, Modern Times, aínda que rescatou deste último álbum unha preciosa versión de Ain't talkin', coa que deu fin provisional ao concerto. Reservou para o final dos bises (dúas cancións) unha inesquecible, arrebatadora e poderosísima Like a rollin' stone, que foi acompañada e celebrada polo público con algo ou todo de éxtase colectivo. Dylan tocou a variedade de que está composta a música popular americana (blues, rythm 'n' blues, rock, rock 'n' roll, gospel, country), cunha ollada aos seus anos de Highway 61 ou de Blonde on Blonde, onde se mira a esencia da música das nosas vidas. 

Por iso, mentres miraba a Dylan reinterpretarse a sí mesmo, coa enésima versión diferente de todas as súas cancións, deterse para tomar folgos para a harmónica, soplada nunha ocasión polo lado contrario, trabucarse ao dar entrada ao steel guitar, bicar coa súa voz inconfundible o micrófono, pronunciar apenas, como nunha ledaíña, os seus versos de desolación o de princesas, só acertei a pensar que aquela estampa fráxil de pequeno e miudo cantante de blues, apoiado nun imperfecto órgano Hammond, formaba parte imborrable da miña vida. Só cando mirei ao meu irmán, á miña querida I, e ás miñas fillas que bailaban ao son daqueles sons sublimes, entendín que era a das nosas vidas.