BARES DE VIGO: O CHOCO

Onte na volcánica jam session dos mércores no Lizarrán (chistorrilla, solombo ao cabrales e cervexas, pagadas polo aínda máis grande Lo Pas), comprometinme a falar aquí do Choco, ese lugar de encontro (o de meeting point non sei), o aleph e, sobre todo, o omega da noite viguesa. A música espléndida (nada de nostalxias nin de concesións á parroquia), os camareiros de primeira categoría superior (cuxos nomes lamento ignorar), un mobiliario finais anos sesenta (tampouco estou moi seguro diso, xa que non son os momentos de estar alí os máis axeitados para a finura na análise de deseños interiores), unha clientela semifixa bastante heteroxénea (deuses da novela e da intelectualidade galegas aparte, incluidos directores xerais e secretarios de estado e deputados en Madrí, que teñen alí trono e eminencia e que aportan colorido ao local), tanto en idade como en porvir (como na canción do grande Alberto Cortez), dentro dun orde que tampouco me atrevo eu a definir por non ser demasiado inxusto na apreciación pero sen dúbida moi agradable. Nos días non feriados, a horas prudentes, a conversa faise non máis tranquila pero si máis fluida e sicalíptica, axudados pola mestría dos seus gintonis e pola fogosidade dos altofalantes que convidan a continuar ata onde cadren as ansias.

O Choco é, hoxe por hoxe (hoxe ao cadrado), un local imprescindible para acadar o mínimo grao de felicidade que se supón sempre a esta cidade noctámbula que prefire gastar en tragos íntimos a estrar e estragar o seu caudal en recalificadas parcelas a pe de praia para findes que nunca chegan.

Por certo, LoPas, a ver se procuramos mollar ese porche que tanto nos alabas, cabo da praia américa.