Tras a tempestade anxélica, a calma de Os hemisferios. María do Cebreiro publicou a finais do ano pasado un breve libro de poemas íntimos, para ser lidos en completo silencio, apenas compartidos, se non fora porque algún dos seus versos merece ser pronunciado en voz moi baixa, case murmurado. O poemario alterna un modo dramático, cun estilo deliberadamente informal, de frases exentas, tomadas ao ar, no que albiscamos unha historia urdida con poucos datos, con versos cheos de enigmas e sentencias sobre o espazo, o tempo, a natureza ("din que seguirá o seu curso"). Polo medio, advírtese o modelo do haiku ou do borrador aínda por escribir, como nesa fermosa poética titulada "A linguaxe":
(Primeira estrofa)
Escribir un poema parécese a atrapar un paxaro.
Parécese a botar as redes sobre os peixes.
(Segunda estrofa)
Pero, dime, aos paxaros,
quen os caza sen aire?
Pero dentro do río,
como afogan os peixes?
(Terceira estrofa)
Como se chaman eles a si mesmos?
E pensaba nos peixes, nos paxaros.
Os versos cortos, a sintaxe breve, o vocabulario reducido e denso, constrúen un universo pequeno, de diálogos fugaces e de evocacións sinxelas ("Intercambian escusas,/ números de teléfono. Danse as boas noites. É de día", Urano). A pesar diso, unha fondura insólita (non exenta dunha certa distancia irónica) agroma das verbas. Verbas desveladas que falan, baixiño, co eu do poema, como nos versos delicados de "A lealdade":
Atei o manuscrito. Afogaba as palabras.
El díxome: "Desátame".
Queres que te aloumiñe?
Linlle os labios:
"Cóidame. Non me cubras".
Así o farei. Palabra.
Os poemas saíron da súa corda.
Crean lazos de sangue.
Traballan para o leite.
Se ademáis o libro presenta na portada a bela estampa do reverendo Robert Walker (máis ben Skater) patinando sobre xeo de Raeburn, o libro merece estar todo o tempo posible na cabeceira. Para recitar en silencio.
3 commenti:
Non tiven ocasión, aínda, de ler o novo poemario de María do Cebreiro. Confeso que, dalgunha maneira, eu son un "opinador un tanto parcial" da súa poesía que, en honor á verdade, me encanta e sorprende polo sutil e intelixente das súas imaxes.
Desde que lle lin "Non queres que o poema te coñeza", a verdade é que quedei impactado e marabillado ante tantísima profundidade lírica. Así que imaxino que os "Hemisferios", editados no universo de "Galaxia", transitarán polos mesmos derroteiros de poesía grande (con maiúsculas). Un saúdo poético de arume (ou como dicimos por Fisterra, balume)
'Ela tiña a crueldade da vida.
El tiña o acougo da morte.'
Un par de versos (un poema) poden xustificar todo un libro (incluso toda unha vida ou, aínda máis, a historia da literatura).
Se a eso lle sumamos o craquelado que se foi incorporando á superficie da tela na que patina o reverendo coma se as coitelas deixaran as súas pegadas...
apuntado para mercalo en Xulio. Neste ritmo, vou ter que alugar un barco para mandar todos os libros que quero mercar...
Posta un commento